De laatste (zomer)week :-(

Dit wordt ons laatste verslag van deze prachtige reis. Met een dubbel gevoel: een beetje triest omdat het voorbij is, maar het is ook weer fijn om naar huis te gaan en jullie weer te zien en te spreken. We kijken eerst nog even terug naar de laatste 10 dagen.

Zondag 18 januari. We gaan 's morgens naar de botanische tuin, zeg maar park, van Dunedin. Prachtig aangelegd met bomen, planten en struiken uit verschillende continenten. Een leuke wandeling in een mooie omgeving met lekker weer.
Voor de middag hebben we een treinrit geboekt met de Taieri Gorge Railway. Een rit over 58 km, grotendeels over een oude spoorlijn die na het vervallen van de spoorverbinding gekocht is door de gemeente en nu alleen nog gebruikt wordt voor toeristische doeleinden.
De spoorlijn bestaat sinds 1889 en maakt gebruik van oude, gerestaureerde treinstellen. Er zijn diverse viaducten van gietijzer, waarvan het grootste 197 meter lang is en 34 meter boven zeeniveau, een van de grootste op het zuidelijk halfrond. De tweede helft van de reis gaat door een prachtige diepe kloof. Als je bedenkt in welke tijd die spoorlijn is aangelegd, is het echt een prestatie van formaat. De ochtendtrein heeft vertraging opgelopen, waardoor wij pas om 4 uur kunnen vertrekken, tweeëneenhalf uur later dan gepland. We zijn daardoor pas om 8 uur terug en moeten dan nog op zoek naar een camping. Die vinden we in Mosgiel, een klein plaatsje buiten Dunedin. Het is een caravanpark en ziet er niet uit, alleen maar gravel en asfalt, maar de faciliteiten zijn ok en blinkend schoon. We vragen ons af waarom mensen hier willen zitten en bij navraag blijken er veel seizoenswerkers te verblijven.

Op maandag rijden we het binnenland weer in richting bergen met als uiteindelijk doel Mount Cook. Het weer is mooi, zon met wat wolken, we krijgen een paar spettertjes maar dat stelt niets voor. Het regent hier al maanden niet en dat is te zien. Alles is gortdroog, maar de route is wel heel mooi door geaccidenteerd terrein. We willen even kijken naar art deco in Rainfurly, maar zijn er door voor we iets gezien hebben, dat stelt dus niets voor. We gaan de weg af naar Ophir, een historisch plaatsje uit de goudmijntijd. We maken een rondwandeling en bekijken een oude brug en gerestaureerde huizen uit eind 19e/begin 20e eeuw. In 1863 werd hier voor het eerst goud gevonden, er ontstond een plaatsje dat Black Diggings genoemd werd. In 1875 kreeg het een nieuwe naam, Ophir, naar de goudmijn uit de bijbel waar de Queen of Sheba goud haalde voor King Solomon. Ophir maakte bloeiende tijden mee, maar toen er geen goud meer gevonden werd, verdwenen ook de inwoners. Nu is het een dorpje met wat historische huizen.
We rijden door tot Cromwell en bekijken een aantal huizen uit de oude stad, die stukje voor stukje zijn afgebroken omdat ze moesten wijken voor een stuwmeer dat het oude plaatsje Cromwell onder water gezet heeft en die hier in het nieuwe Cromwell als herinnering weer zijn opgebouwd.

Dinsdag 20 januari gaan we verder de bergen in. We rijden langs een eindeloos stuwmeer, waar nauwelijks recreatie is. Op het land wordt overal gesproeid met enorme installaties. Het regent niet, maar er is water genoeg. Je moet het alleen wel naar je land toe brengen. De bergen worden steeds hoger en ruiger. Voorbij Omarama vinden we de Clay Cliffs, sinds 2 miljoen jaar verticaal door erosie uitgesleten berghellingen. Ziet er heel bizar uit.
Langs Lake Pukaki rijden we noordwaarts naar Aoraki/Mount Cook, de hoogste berg van NZ, ruim 3700 m. Er is steeds meer zon en minder wolken. De prachtige witbetopte berg en ook zijn buurbergen komen uit de wolken. Fantastisch gezicht! We gaan naar een DOC camping, want we willen morgen een wandeling doen naar de Hooker gletsjer en die start daar. Het heeft wel wat, naar boven kijken vanaf je kampeerplekje en witte bergen zien.....

De volgende dag is het nagenoeg wolkenloos. We gaan op weg naar de Hooker gletsjer, die naar beneden komt vanaf Mt Cook. Het is een prachtige wandeling, de bergen komen langzaam uit de wolken. Mt Cook staat in de zon zonder wolken, geweldig! We lopen tot aan het meer waarin de gletsjer eindigt. Hij is nauwelijks herkenbaar als sneeuw en ijs, niet meer wit, maar grijs van het gruis uit de bergwanden. We lopen terug naar de camping, de bergtoppen zijn nu allemaal uit de wolken. We zien dikke sneeuwmassa's, horen gerommel alsof er iets naar beneden komt, maar er is niets te zien.
We willen nog een wandeling doen en gaan naar de Tasman gletsjer, de langste van NZ, hij eindigt in een meer met ijsbergen. Ook deze gletsjer is grijs en niet meer wit. De ijsbergen vallen een beetje tegen. Tja, we hebben dan ook schitterende exemplaren gezien in Argentinië. Wie veel reist......

We rijden terug langs Lake Pukaki. Aan het eind van het meer zie je de besneeuwde bergtoppen over het turquoise water, onder de stralende zon. Geen woorden voor!
We rijden door naar Lake Tekapo, ook al zo mooi turquois. Dat heeft te maken met het sediment uit de bergen, dat maakt het water melkachtig en als de zon er dan op schijnt, geeft dat de turquoise kleur. We hebben een camping aan het meer. De lucht is hier heel zuiver en schoon en dat betekent bij helder weer veel sterren. De plaatselijke sterrenwacht vraagt ca. 100 euro pp voor een avondje sterrenkijken. Dat vinden we wat overdreven maar we willen wel naar Mt John om zonsondergang en sterren te zien. Helaas, de weg is afgesloten. Dan maar sterrenkijken vanaf de camping. Het is helder, er is geen maan en heel, heel veel sterren. Het is wel een beetje frisjes buiten.

Donderdag 22 januari verlaten we de bergen en gaan richting Christchurch. Het wordt bijna saai maar het is weer een stralende dag. Het landschap wordt vlakker en wat minder interessant. We stoppen onderweg in Geraldine, een aardig plaatsje met een bijzondere bezienswaardigheid: A Medieval Mosaic. Het is een kopie van het Bayeux wandtapijt, een borduurwerk 70m lang en 50 cm hoog, dat de slag bij Hastings in 1066 laat zien. Maar in dit geval gemaakt van stukjes metaal en daarna beschilderd. De stukjes metaal zijn de tandjes van tandwielen van breimachines, stuk voor stuk afgebroken! Behalve de slag bij Hastings is er ook nog het nodige uit eigen fantasie aan toegevoegd, wat geresulteerd heeft in een 42 meter lange wand! Een behoorlijk uit de hand gelopen hobby, er is meer dan 30 jaar aan gewerkt! In Geraldine zien we trouwens ook weer wat je overal in NZ aantreft: openbare toiletten! Niet alleen in stadjes en dorpen maar bij picknickplaatsen, begin- en eindpunten van wandelingen, strandjes, je hoeft je plas niet op te houden want er is altijd wel een, meestal schoon, toilet in de buurt.

Vrijdag 23 januari rijden we naar Banks Peninsula, ten zuidoosten van Christchurch. Een schiereiland dat zo'n 8 miljoen jaar geleden is ontstaan door twee enorme vulkaanuitbarstingen. Het heeft daarbij een tandwielachtige vorm gekregen. Het is een mooie, bergachtige omgeving. De hemel is wolkenloos blauw en het is warm. We rijden naar een camping in Akaroa, een leuk plaatsje aan de baai. De camping ligt hoger dus naar Akaroa lopen betekent relaxed naar beneden en behoorlijk klimmen naar boven. We blijven ook zaterdag nog op deze camping en houden een dag ons gemak, bijkomend van alle indrukken die we hebben opgedaan. Als enige beweging lopen we nog even naar het dorp voor een afscheidsbiertje van deze mooie plek.

Zondag 25 januari rijden we via een prachtige toeristische route over het schiereiland naar Christchurch. We rijden om de baai heen, de oorspronkelijke krater van de vulkaan, steeds hoger met alsmaar prachtig zicht op de baai. We komen door de havenplaats Lyttelton, die bij de aardbeving van 2011 ook zwaar beschadigd is. De hoofdstraat is weer opgebouwd in oude stijl, maar verder is het niet echt een gezellige plaats. We stoppen op een camping niet te ver uit het centrum van Christchurch en rijden naar het centrum. Het is een trieste aanblik. De aardbevingen van 2010 en vooral 2011 hebben een gat in de binnenstad geslagen. De kathedraal is grotendeels verwoest, er zijn overal lege plekken waar gebouwen ingestort of afgebroken zijn. Veel panden staan nog wel, maar zijn leeg en er staan hekken omheen: niet veilig.

Maandag lopen we naar het centrum van Christchurch. We bezoeken Quake City, een expositie die het verhaal vetelt van de aardbevingen van september 2010 en februari 2011. Hoewel die in 2010 de zwaarste was (7.1), heeft de beving van 2011 de meeste schade toegebracht. 185 mensen verloren het leven. Hij was dichterbij en minder diep. Bovendien ligt er onder Christchurch een bodem van zand en leem die zijn stabiliteit verliest door de kracht die vrijkomt bij zo'n aardbeving. Veel historische, Victoriaanse gebouwen zijn zwaar beschadigd of helemaal ingestort. Er zijn aangrijpende verhalen van inwoners. Indrukwekkend.

We maken een rondje door de stad met een historische tram die sinds kort weer rijdt. De bestuurder geeft uitleg en maakt o.a. de opmerking dat er veel gebouwd wordt, vooral parkeerterreinen. Hij doelt op alle lege plekken die nu voor dat doel worden gebruikt. Er zijn inderdaad heel veel parkeerterreinen....Maar er wordt wel degelijk (op)gebouwd. De nieuwe panden hebben dikke, stalen constructies, alles moet earthquake-proof zijn.
De stad toont zijn veerkracht. Er is een winkelcentrum opgetrokken uit gekleurde containers onder het motto Re:Start. Er is in 11 maanden tijd een tijdelijke kathedraal gebouwd, in de volksmond de Cardboard Cathedral genoemd vanwege de 98 kartonnen buizen die zijn gebruikt in de constructie. Het is inderdaad een bijzonder gebouw.
Maar er moet nog heel veel worden gedaan. Van veel gebouwen is nog steeds niet duidelijk wat ermee gaat gebeuren, versterken en repareren of afbreken. Dat is een strijd tussen de eigenaren en de verzekering. De opbouw van de binnenstad gaat nog vele jaren duren.
We lopen door de botanische tuin en langs het riviertje de Avon en komen langs de plek waar bootjes verhuurd worden. Kano's, maar ook tot onze verrassing een single wherry! Toch even een fotootje van maken, we kunnen het niet laten.

Dinsdag gaan we nog even naar het Canterbury Museum dat een mengeling laat zien van historie NZ, aardbevingen, gesteenten, maar ook posters uit 20/30er jaren die streken in NZ promoten en expedities naar Antarctica. We eten onze laatste lunch buitendedeur. Wat ook hier weer opvalt, is het gratis water dat altijd in café's en restaurants klaarstaat en dat je zo kunt pakken. En dan verkassen we naar een camping in de buurt van het vliegveld. Daar kunnen we ook de camper achterlaten, dus dat is makkelijk.

Vandaag, woensdag 28 januari, nog 'even' de camper schoonmaken en dan inpakken.
Donderdagmiddag zijn we dan na een reis van 30 uur weer thuis.

We hebben een geweldige ruim 7000 km lange reis gehad en zullen er nog een tijd van nagenieten.
Tot ziens in Nederland!
Liefs van Peter en Vera