Van zon en zee naar zon en sneeuw

Happy New Year lieve allemaal,
Het jaar is alweer 10 dagen oud en we hebben nog -maar- krap 3 weken te gaan. De tijd vliegt voorbij en toch lijkt het alweer lang geleden dat we aankwamen in Auckland. We hebben dan ook zoveel indrukken opgedaan.

Eerst maar eens even terug naar de laatste dag van vorig jaar. We staan op een camping even buiten Wellington en zijn van plan 's avonds de stad in te gaan. We hebben gehoord dat er verschillende optredens zijn en dat het druk zal zijn. Maar....het giet de hele dag, dus dat lijkt niet te lukken. We zitten 's avonds met z'n tweeën in de camper, maar vinden dat toch eigenlijk wel saai. Als het om 11 uur droog wordt, besluiten we alsnog de stad in te gaan. We vinden met moeite een parkeerplek, want je kunt inderdaad over de hoofden lopen. Iedereen trekt naar de haven. Daar staat een podium waar een orkest filmmuziek speelt. Het is er stampvol maar we vinden nog een plaatsje. We hebben een fles bubbels meegenomen om te proosten op het nieuwe jaar, maar zien overal borden met 'Liquor Ban Area' en ook dat er gecontroleerd en beboet wordt. Dat hebben we er niet voor over, dus we laten de fles maar dicht. Ondanks dit alcoholverbod zien we toch nogal wat dronken droppies, maar gelukkig wordt de sfeer er niet door verpest. Om 12 uur wordt er en masse afgeteld en dan is er vuurwerk, 5 minuten. En dat was het dan. De jongeren zoeken de clubs op waar nog wordt doorgefeest en de anderen gaan naar huis. Wij gaan ook terug naar de camping waar alles al in diepe rust is. Om het nieuwe jaar te vieren, drinken we toch de bubbels maar op.

Nieuwjaarsdag kunnen we het rustig aan doen, want we hoeven pas in de middag bij de veerboot naar het Zuideiland te zijn. We zullen pas om een uur of 6 in Picton zijn en we proberen een camping te reserveren. Die is al volgeboekt, dus we zien wel. Om kwart voor 3 vertrekken we met de Interislander ferry. Het is 3 uur varen, waarvan het laatste stuk door de schitterende Marlborough Sounds. Wat een uitzichten! Je blijft fotograferen. Bij de 2e camping hebben we geluk, die heeft nog plek. We besluiten het nieuwe jaar goed in te luiden met een etentje. Picton blijkt een verrassend gezellige kade te hebben aan de baai met leuke restaurantjes. Peter eet enorme Greenlip mosselen.

Vrijdag gaan we naar het westen. Via de Queen Charlotte Drive rijden we 35 km langs de prachtig mooie Marlborough Sounds. Daarna wordt het steeds drukker. Het is behalve zomervakantie nu ook nog holiday weekend en dan gaan de Kiwi's ook massaal buitenspelen. Net als zij willen wij naar het Abel Tasman National Park. We stoppen in Marahau, waar je op zee kunt kayakken. Het is bomvol, overal staan auto's en campers geparkeerd. We vinden gelukkig nog een plek op een van de campings. Ze vragen de hoofdprijs en hebben wel heel simpele sanitaire voorzieningen, maar ja graag of niet, voor jou 10 anderen. We reserveren een halve dag kayakken voor de volgende dag.

Zaterdag 3 januari is het prachtig weer. We worden om 11.30 opgehaald. De bedoeling is met een speedboot naar een strandje een eindje verderop te gaan en dan terug te kayakken. Dat vervoer gaat heel handig, je stapt in de speedboot die op een trailer staat achter een tractor, er worden ook nog 8 kayaks op gesjord en dan rijdt de tractor achterwaarts het water in, zodat de boot makkelijk weg kan varen. Het ziet er grappig uit, al die mensen in bootjes op trailers achter tractoren, maar het werkt wel.
Op het strandje moeten we wat geduld hebben. De organisatie is enigszins chaotisch. Er zijn nog laatste moment aanmeldingen en er moeten nog mensen ergens anders worden opgehaald. Maar je zit in de zon aan het strand en je hebt toch niets anders te doen, dus wat maakt het uit. Om kwart voor 2 vertrekken we met 4 boten en onze gids Troy. We varen eerst naar Adele's island, een natuurgebied tegenover de kust, om zeehonden te spotten. We zien er een paar, maar die staan vooral op hun kop onder water. Halverwege bedenkt Troy dat het leuk is om te zeilen. Uit het 'ruim' van onze boot tovert hij een groot zeil tevoorschijn. We houden elkaars boten vast en de mannen, die achterin zitten, houden met hun peddels het zeil omhoog. En ja hoor, we zeilen, met z'n allen! We peddelen nog een stukje terwijl Troy van alles vertelt over de natuur en geschiedenis van dit gedeelte van NZ. We stoppen ook nog op een strandje en maken een korte wandeling, want ja de kayakafstand is niet zo groot en je moet natuurlijk als gids wel de tijd volmaken. Om 4 uur zijn we terug. Het is inmiddels eb, een tijverschil van 2 meter en er is ineens heel veel strand. Dat betekent dat de tractoren die 's morgens de boten vanaf de helling aan de kade te water konden laten, nu vanaf het strand de zee in moeten om de boten en hun passagiers weer op het droge te krijgen. Ze rijden af en aan.

Het is zondag nog steeds mooi weer en we gaan op weg naar de westkust. Ondanks het feit dat hier veel zon is, zie je vrijwel geen zonwering of zonnecollectoren. Dat geldt trouwens ook voor windmolens. Zelfs in Wellington, toch berucht vanwege zijn bijna altijd aanwezige harde wind, zie je ze bijna niet. We hoorden er daar een gids wel trots over vertellen en hij wees ze ook aan in de verte. Er stonden er wel 2 (twee!)........
Door de prachtige Motueka vallei rijden we naar Murchison en passeren de 4000 km deze reis. Vlakbij is de langste hangbrug van NZ, 110 m. Het is commercieel opgezet, maar geeft wel interessante informatie over het landschap hier, waar een aardbeving in 1929 de grond meters opstuwde. Je kunt goed zien wat de natuur teweeg kan brengen. We rijden verder langs de snelstromende Buller River, waar kayaks aan het spelevaren zijn en komen aan in Westport. Een plaatsje van niks, maar we moeten tanken, want langs de volgende 90 km is geen benzinepomp. Dat is overigens aan de prijs te merken. We blijven niet in Westport maar rijden door naar Carters Beach, waar we een prachtige zonsondergang zien.

De volgende morgen gaan we eerst langs een zeehondenkolonie die hier langs de kust woont. Het lijken er niet zoveel, want ze zijn moeilijk te zien in schutkleur tegen de rotsen. Maar als je goed kijkt, zie je er steeds meer, luierend op de rotsen.
We rijden door naar de Punakaiki pancake rocks en blowholes. De zandsteen rotsen zijn door wind en water gevormd tot een soort gestapelde pannenkoeken. De zee spoelt de onderkant weg, er ontstaan gaten, waar -bij hoog water- het water door naar boven gestuwd wordt. Op plaatjes ziet het er spectaculair uit, maar er is te weinig wind, dus we horen de golven wel tegen de wanden aanslaan, maar zien ze niet, jammer.
We rijden verder naar het zuiden over Great Coast Road. Mooie, ruige kustlijn, met hier en daar een dorpje en een zee met soms hoge golven. We stoppen in Hokitika, het pounamu-stadje. Pounamu=greenstone=jade.
We maken op aanraden van de campingbeheerster nog een uitstapje naar de Blue Gorge, een kloof met onwaarschijnlijk blauw (gletscher)water. We komen onderweg langs een gehucht waar in 1941 een massamoord is gepleegd op 7 politiemensen. Dat is zo bijzonder dat er een monument is opgericht, waar het hele verhaal op te lezen valt + de namen van de slachtoffers. Beetje bizar wel.

Dinsdagochtend 6 januari voelen we 's morgens vroeg de camper een beetje schudden. Het is heel even en we horen er verder niemand over, maar het blijkt wel degelijk een aardbeving geweest te zijn. Het weer is wat druilerig, maar klaart in de loop van de dag op. We gaan op weg naar de gletschers. Onderweg willen we nog een wandeling doen, Tree Top Walk. Het blijkt een volledig commercieel uitgebuit gebeuren te zijn, waar je 34 dollar moet betalen voor een wandeling over 450 m + uitkijktoren met uitzicht op bergen die vandaag in de wolken zitten. Dat doen we dus niet! We rijden door naar Franz Josef Glacier, een gletscherdorp dat zijn naam te danken heeft aan de Oostenrijkse geoloog Julius Haast die de gletscher in 1865 ontdekte en vernoemde naar de toenmalige keizer. Het is een toeristenplek met motels, horeca en kantoortjes die helicoptervluchten organiseren over de gletschers. Ze bieden allemaal ongeveer hetzelfde aan voor dezelfde prijs. Als het morgen mooi weer is, gaan we dat doen!

Woensdagochtend is er veel laaghangende bewolking. De verwachting voor donderdag is veel beter, dus we stellen het helitripje een dag uit en willen dat dan doen vanuit Fox Glacier, het volgende gletscherdorp, 30 km verderop. We maken een wandeling naar de Franz Josef gletscher. Het is verontrustend om te zien hoe ver en hoe snel de gletscher zich terugtrekt, zeker de laatste jaren. We kunnen er niet dichtbij komen, de gletscher lijkt van afstand niet zo groot en hoog. We rijden naar Fox Glacier en gaan daar door naar Gillespie's Beach, een oud goudmijnstadje waar niets meer van over blijkt te zijn dan een paar roestige attributen.
Het weer wordt steeds mooier. Heli's vliegen af en aan. 's Avonds gaan we naar Matheson Lake in de buurt, want Mount Cook en Mount Tasman, de twee hoogste bergen, komen uit de wolken tevoorschijn en weerspiegelen prachtig in het meer!
Terug op de camping kijken we hoopvol nog even naar de weersverwachting voor de volgende dag. Tot onze schrik is die bijgesteld naar slechter weer. Afwachten maar, ze zitten er vaker naast.

8 januari, helaas, de laatste weersverwachting is dit keer correct: laaghangende wolken om de bergen en er wordt niet gevlogen. Balen! Hadden we nou maar gisteren..... We hebben geen zin om eventueel beter weer af te wachten. Ook een wandeling naar de gletscher heeft geen zin, alles zit in de wolken. Dus we gaan weg, verder naar het zuiden. Voorbij Haast klaart het op en we maken een mooie rit door de vallei. Het landschap wordt minder lieflijk, kale bergen, droger, geen dorpjes of zelfs maar huizen. We maken een wandeling naar Blue Pool, glashelder turquoois water waar 2 riviertjes bij elkaar komen. Een verrassinkje langs de weg.
We komen bij grote meren, diepblauw water, zonder enige vorm van recreatie. Dat is in Nederland onvoorstelbaar. Pas aan het eind van het meer ligt een stadje en daar zijn ook mensen en bootjes. Je ziet hier alleen speedboten, geen andere motor- of zeilboten. Het is inmiddels prachtig weer, onbewolkt, warm, 25 graden. We vinden een camping in Wanaka aan de rand van het meer, met uitzicht over een stukje meer en bergen. Ook hier zijn helivluchten en weer is de weersverwachting mooi. We gaan morgen nog een poging wagen.

Het is vrijdag 9 januari en yes, het is mooi weer! We boeken een helivlucht en gaan 's middags met 6 passagiers + piloot 40 minuten de lucht in. SUPER!!! Langzaam omhoog naar de toppen op 2500 m en daar is sneeuw. We landen op gletscher Isabel, rondom bergtoppen, te gek. We vliegen nog een stukje verder over de gletschers en zien grote brokstukken die eraf gebrokkeld zijn. We kunnen de berg bijna aanraken, we gaan net over de top en dan kijk je de diepte in. De heli draait 360 graden, in de verte kun je het zuidelijk alpengebied zien met Mount Cook. Daar hangen wolken, hier is het strakblauw! Wat een fantastische ervaring! Over de bijna drooggevallen rivier vliegen we terug. Het heeft hier 4 maanden niet geregend. Aan de westkust valt 9m per jaar, hier nog geen kwart! Morgen wordt ander weer verwacht, veel wind, dat betekent veel stof en het is maar de vraag of er dan gevlogen wordt. We hebben waarschijnlijk de goede dag uitgekozen voor dit avontuur!

We gaan naar Queenstown, een drukke toeristenplaats aan het Wakatipu meer, en blijven daar twee dagen. De stad heeft bijnamen als 'Global Adventure Capital' en 'Adrenaline City'. Dé plek voor allerlei activiteiten: skydiving, bungy, swing, paragliding, jetboating spinnend door een kloof, je kunt het zo gek niet bedenken of je kunt het hier doen. Maar je kunt natuurlijk ook gewoon boottochtjes maken of wandelen. Wij hebben ons tot nu toe beperkt tot een winkelende wandeling door de stad. Vandaag is het wat minder mooi en zien we wel wat we doen. Morgen gaan we richting Doubtful Sound voor een 2-daagse boottocht door die prachtige fjord.

Nou, het was weer een heel verhaal, maar we hebben dan ook veel te vertellen. Hopelijk vinden jullie het nog steeds leuk. Wij in ieder geval wel!
Liefs van Peter en Vera