Naar het hoge noorden en weer een stukje terug
Blijf op de hoogte en volg Peter en Vera
14 December 2014 | Nieuw Zeeland, Taupo
We vertrekken zondagmorgen uit Whangarei en rijden eerst langs een bos voor een canopywalk (een wandeling op hoogte tussen de boomkruinen). We zien onze eerste Kauri boom. Deze groeien alleen in noord NZ en kunnen heel oud (meer dan 1000 jaar) en enorm groot worden. Ik kom hier later in dit verslag op terug. Maar deze eerste vinden we al indrukwekkend. Daarna een prachtige route naar de kust. Heel bochtig en heel veel heuvels. De vegetatie is hier bijna subtropisch met veel palmbomen en varens, niet zoals bij ons vlak bij de grond maar aan lange stengels en meters hoog. Het is lunchtijd en we komen uit bij Helena Bay. Een plaatje!!, bijna helemaal voor ons zelf. Heerlijk in het zonnetje een bammetje eten op een bankje bij het strand met de bruisende branding voor de deur. This is holiday!
We rijden verder naar Russell, een dorpje aan de kust. Dit was een van de eerste Europese settlements, begin 1800. Het was toen een bandeloos zooitje en werd Hell's Hole genoemd. Het is nu vredig en zoals bijna alles hier in NZ goed georganiseerd en geburocratiseerd. De camping ligt prachtig. Vanaf ons plekje kijken we uit over de baai. 's Avonds ons echte eerste buitendedeurdiner in de oudste kroeg van NZ, want met een campertje met kookfaciliteiten en campings met zeer uitgebreide keukens en... het prijspeil hier, was het tot nu toe zelf koken. Maar nu een heerlijke Bouillabaise, we zitten aan de kust nietwaar, met enorme mossels (greenlip mussels) en voor Veer een geitenkaasje met bijlagen en dit alles natuurlijk met een NZ wijntje.
De volgende dag, het is alweer maandag, lopen we een rondje door het dorp en bekijken het oudste kerkje van NZ. We gaan daarna met een boot de Bay of Islands in met de bedoeling dolfijnen op te zoeken en daarmee te gaan zwemmen. We kiezen voor de middagtour, omdat 's morgens regen wordt verwacht en het 's middags droog zou worden. Helaas, het was net andersom. Maar we zien wel dolfijnen, ze zwemmen met de boot mee en zo waarlijk gaan ze ook nog springen. Machtig mooi gezicht, vooral omdat het echt is. Het zwemmen wordt niks, er zijn baby dolfijnen bij en dan mag dat niet, bovendien was het ondertussen wel wat frisjes geworden.
Dinsdag vertrekken we in de regen uit Russell. We rijden eerst naar Kawakawa. Daar heeft de Oostenrijks-NZ architect Hundertwasser een bijzonder openbaar toiletgebouw gemaakt. Kijk maar even naar de foto's. Daarna door naar Whitianga. Een historische plaats in NZ. Hier is in1840 een verdrag getekend tussen de Engelsen en de Maori (de oorspronkelijke bevolking) over de rechten en plichten en de verdeling van landerijen, ed. Zoals gebruikelijk bij alle kolonisators hebben ze de zaak flink belazerd. De Maori versie was heel anders dan de Engelstalige versie. Pas in de zeventiger jaren van de vorige eeuw hebben de Britten excuses aangeboden en een en ander proberen recht te trekken. Het museum en de omliggende gebouwen en tuinen zijn mooi en zeker de moeite van een bezoek waard. Ook hier horen we weer de Tui roepen. De Tui is een inheemse vogel blauwzwart met een wit befje. Hij maakt echt "tropische" geluiden. De Maori "warcanoe", van 50 meter lang is zeer indrukwekkend.
Na Whitianga rijden we verder door naar het noorden en naar het westen. De weg leidt langs leuke dorpjes en prachtige baaien. Ondertussen zie ik op de teller dat we de eerste 1000 kilometer vol hebben gemaakt. We komen aan op ons noordelijkste puntje van NZ aan de westkust, langs 90 miles beach. Het weer is in de loop van de dag opgeknapt en we staan weer verbaasd hoe een dag weer zo verrassend kan eindigen. Dit keer op het strand bij Waipapakauri beach, met het geluid van de eeuwig durende branding in de oren, sien we de son in de see sakken.
Woensdag, het is 10 december, beginnen we aan de tocht naar het zuidelijk deel van het noorder eiland. Zonnetje, wolkje, harde wind. Eerst even boodschappen bij Pak 'n Save (grote supermarkt) in Kaitaia. Onderweg bezoeken we nog een galerie in Kohukohu, een lieflijk dorpje met Victoriaanse huizen, tegen een heuvel gedrapeerd. We rijden de pont op naar Rawene. We stoppen bij Opononi. Aan de andere kant van de baai liggen enorm hoge zandduinen. We maken een wandeling naar de seinpost, waar we ongeveer uit ons hemd waaien. Dan door naar de giant Kauri boom, de Tane Mahuta. Het is de oudste, nog levende boom. Hij heeft een doorsnede van 4.4 en een omtrek van 14 meter en de stam is meer dan 20 meter hoog. Als je er naast staat realiseer je pas hoe groot hij is. We rijden de camping op in Matakohe. We maken een lekker lapje vlees klaar op de barbecue, niet in de camper, maar bij de keuken, want ook iedere camping is voorzien van grote gasbarbecues. 's Avonds tikt de regen op het dak ons in slaap.
De volgende dag vertrekken we met de bedoeling een flink stuk te rijden, voorbij Auckland naar Waitomo. Eerst echter willen we even een bezoekje brengen aan het lokale Kauri museum. Dit even wordt een halve ochtend. Het is een prachtig museum over de geschiedenis van de hout- en gomindustrie aan het eind van de 19e en begin 20e eeuw in NZ. Toen de Europeanen zich in NZ gingen vestigen bestond het land voor 2/3 uit bos, waaronder veel Kauri bomen. Deze bomen waren zeer oud, duizenden jaren en leverden enorm veel hout op, wel tot 50 m3 per boom. Het hout was zeer gewild, omdat het gemakkelijk te bewerken was en gepolijst had het een prachtige structuur. Het museum liet oa met honderden zwart-wit foto's uit het begin van de 20e eeuw zien hoe het kappen, vervoeren en verwerken van dat hout in z'n werk ging. Wat een zwaar en afmattend werk. Ook waren veel taferelen nagebouwd en stond er een nog werkende stoomzagerij. Naast het hout was de gom industrie heel belangrijk. Het bleek nl dat de Kauribomen gom(=hars) afscheidden. Het gom verteerde niet en bleef in de grond achter, al miljoenen jaren (voor geologen: het Jura tijdperk) geleden. Het gom werd in kleine brokjes (met de schep) opgegraven. Het lag wel tot 10 meter diep. De opgegraven aarde moest vervolgens gewassen worden, waarna het gom overbleef.
Een heel verhaal, maar nog geen 10 procent van wat er in het museum te zien was.
Dus toen in de middag toch maar begonnen aan de trip zuidwaarts. Voor de 3e keer zien we Auckland. Wat files en een paar flinke buien, maar verder geregeld een zonnetje. We halen ons gestelde doel die dag niet, maar stoppen in Pirongia een dorpje langs de doorgaande weg. Maken een loopje door het dorp, grote percelen met vrijstaande huizen. Alles in hout gebouwd of bedekt met steenstrips, 90 procent = bungalowtype. We zien dit soort straatindeling en huizenbouw in heel NZ terug.
Het is vrijdag de 12e als we langs Otorohanga rijden. Hier is een Kiwi house. Het is een soort veredelde kinderboerderij, waar Kiwi's te zien zijn, niet de vruchten, maar de beesten. Kiwi's zijn nachtdieren, een flinke bol wol op pootjes en een hele lange snavel. De beesten zijn alleen in NZ te vinden en behoren tot het nationale erfgoed, ze worden met uitsterven bedreigd. In een nachthuis zien we een Kiwi. Verder heel veel verschillende soorten eenden en nog wat ander gevogelte. Valt allemaal een beetje tegen. Door naar Waitomo caves. Na lang wikken en wegen hebben we een tour uitgezocht en willen we deze tour boeken, maar is hij is vol. De volgende dag om 9 uur dan maar. Dus maken we 's middags maar een flinke wandeling met wat klim- en klauterwerk. Heel mooi. 's Avonds in de keuken van de camping een maaltje klaargemaakt. Er was ook een meneer die kennelijk voor de eerste keer een kipfilet bakte op een electrisch fornuis. Resultaat een verkoolde kipfilet en een keuken vol rook.
Zaterdag 13 december Hiep hiep hoera, mijn lief is jarig. De eerste felicitaties via Whats app zijn al binnen. Na een lekker ontbijtje gaan we in een kleine groep 2 grotten bezoeken. Eén met glimwormen en in een bootje (wat een licht geven duizenden van die wormpjes nog), de andere lopend met stalagtieten en -mieten, kolommen en beide met een zeer uitgebreide tourtoelichting met veel achtergrond info. Na ruim 3 uur zijn we weer terug. Heel leuk en interressant. We halen de camper op van de camping en vertrekken naar Taupo, aan het grootste meer van NZ. We staan op een stadscamping en gaan 's avonds lekker uit eten om Veer haar verjaardag te vieren.
Overigens vertelde onze grottengids dat de zomer voor NZ begrippen te koud en nat is en dat voor de langere termijn geen verbetering wordt verwacht. Ipv de NL winter vinden wij het wel aangenaam, veel buiten in korte broek en sandalen en in de avond met een sweater. Prima.
Dat gezegd hebbende heb ik daar nu spijt van. Vandaag zondag de 14e is een herfstdag. Het regent al vanaf vanochtend 6 uur en het is maar 13 graden. Dus wordt het een wasdag, een bezoekje aan het lokaal museum en natuurlijk dit verslag schrijven. Morgen vertrekken we naar Roturoa, de plaats met geisers, bubbelende lavavelden en Maoricultuur, maar daarover een volgende keer.
Lieve mensen we hebben het fantastisch!
Liefs Vera en Peter.
We rijden verder naar Russell, een dorpje aan de kust. Dit was een van de eerste Europese settlements, begin 1800. Het was toen een bandeloos zooitje en werd Hell's Hole genoemd. Het is nu vredig en zoals bijna alles hier in NZ goed georganiseerd en geburocratiseerd. De camping ligt prachtig. Vanaf ons plekje kijken we uit over de baai. 's Avonds ons echte eerste buitendedeurdiner in de oudste kroeg van NZ, want met een campertje met kookfaciliteiten en campings met zeer uitgebreide keukens en... het prijspeil hier, was het tot nu toe zelf koken. Maar nu een heerlijke Bouillabaise, we zitten aan de kust nietwaar, met enorme mossels (greenlip mussels) en voor Veer een geitenkaasje met bijlagen en dit alles natuurlijk met een NZ wijntje.
De volgende dag, het is alweer maandag, lopen we een rondje door het dorp en bekijken het oudste kerkje van NZ. We gaan daarna met een boot de Bay of Islands in met de bedoeling dolfijnen op te zoeken en daarmee te gaan zwemmen. We kiezen voor de middagtour, omdat 's morgens regen wordt verwacht en het 's middags droog zou worden. Helaas, het was net andersom. Maar we zien wel dolfijnen, ze zwemmen met de boot mee en zo waarlijk gaan ze ook nog springen. Machtig mooi gezicht, vooral omdat het echt is. Het zwemmen wordt niks, er zijn baby dolfijnen bij en dan mag dat niet, bovendien was het ondertussen wel wat frisjes geworden.
Dinsdag vertrekken we in de regen uit Russell. We rijden eerst naar Kawakawa. Daar heeft de Oostenrijks-NZ architect Hundertwasser een bijzonder openbaar toiletgebouw gemaakt. Kijk maar even naar de foto's. Daarna door naar Whitianga. Een historische plaats in NZ. Hier is in1840 een verdrag getekend tussen de Engelsen en de Maori (de oorspronkelijke bevolking) over de rechten en plichten en de verdeling van landerijen, ed. Zoals gebruikelijk bij alle kolonisators hebben ze de zaak flink belazerd. De Maori versie was heel anders dan de Engelstalige versie. Pas in de zeventiger jaren van de vorige eeuw hebben de Britten excuses aangeboden en een en ander proberen recht te trekken. Het museum en de omliggende gebouwen en tuinen zijn mooi en zeker de moeite van een bezoek waard. Ook hier horen we weer de Tui roepen. De Tui is een inheemse vogel blauwzwart met een wit befje. Hij maakt echt "tropische" geluiden. De Maori "warcanoe", van 50 meter lang is zeer indrukwekkend.
Na Whitianga rijden we verder door naar het noorden en naar het westen. De weg leidt langs leuke dorpjes en prachtige baaien. Ondertussen zie ik op de teller dat we de eerste 1000 kilometer vol hebben gemaakt. We komen aan op ons noordelijkste puntje van NZ aan de westkust, langs 90 miles beach. Het weer is in de loop van de dag opgeknapt en we staan weer verbaasd hoe een dag weer zo verrassend kan eindigen. Dit keer op het strand bij Waipapakauri beach, met het geluid van de eeuwig durende branding in de oren, sien we de son in de see sakken.
Woensdag, het is 10 december, beginnen we aan de tocht naar het zuidelijk deel van het noorder eiland. Zonnetje, wolkje, harde wind. Eerst even boodschappen bij Pak 'n Save (grote supermarkt) in Kaitaia. Onderweg bezoeken we nog een galerie in Kohukohu, een lieflijk dorpje met Victoriaanse huizen, tegen een heuvel gedrapeerd. We rijden de pont op naar Rawene. We stoppen bij Opononi. Aan de andere kant van de baai liggen enorm hoge zandduinen. We maken een wandeling naar de seinpost, waar we ongeveer uit ons hemd waaien. Dan door naar de giant Kauri boom, de Tane Mahuta. Het is de oudste, nog levende boom. Hij heeft een doorsnede van 4.4 en een omtrek van 14 meter en de stam is meer dan 20 meter hoog. Als je er naast staat realiseer je pas hoe groot hij is. We rijden de camping op in Matakohe. We maken een lekker lapje vlees klaar op de barbecue, niet in de camper, maar bij de keuken, want ook iedere camping is voorzien van grote gasbarbecues. 's Avonds tikt de regen op het dak ons in slaap.
De volgende dag vertrekken we met de bedoeling een flink stuk te rijden, voorbij Auckland naar Waitomo. Eerst echter willen we even een bezoekje brengen aan het lokale Kauri museum. Dit even wordt een halve ochtend. Het is een prachtig museum over de geschiedenis van de hout- en gomindustrie aan het eind van de 19e en begin 20e eeuw in NZ. Toen de Europeanen zich in NZ gingen vestigen bestond het land voor 2/3 uit bos, waaronder veel Kauri bomen. Deze bomen waren zeer oud, duizenden jaren en leverden enorm veel hout op, wel tot 50 m3 per boom. Het hout was zeer gewild, omdat het gemakkelijk te bewerken was en gepolijst had het een prachtige structuur. Het museum liet oa met honderden zwart-wit foto's uit het begin van de 20e eeuw zien hoe het kappen, vervoeren en verwerken van dat hout in z'n werk ging. Wat een zwaar en afmattend werk. Ook waren veel taferelen nagebouwd en stond er een nog werkende stoomzagerij. Naast het hout was de gom industrie heel belangrijk. Het bleek nl dat de Kauribomen gom(=hars) afscheidden. Het gom verteerde niet en bleef in de grond achter, al miljoenen jaren (voor geologen: het Jura tijdperk) geleden. Het gom werd in kleine brokjes (met de schep) opgegraven. Het lag wel tot 10 meter diep. De opgegraven aarde moest vervolgens gewassen worden, waarna het gom overbleef.
Een heel verhaal, maar nog geen 10 procent van wat er in het museum te zien was.
Dus toen in de middag toch maar begonnen aan de trip zuidwaarts. Voor de 3e keer zien we Auckland. Wat files en een paar flinke buien, maar verder geregeld een zonnetje. We halen ons gestelde doel die dag niet, maar stoppen in Pirongia een dorpje langs de doorgaande weg. Maken een loopje door het dorp, grote percelen met vrijstaande huizen. Alles in hout gebouwd of bedekt met steenstrips, 90 procent = bungalowtype. We zien dit soort straatindeling en huizenbouw in heel NZ terug.
Het is vrijdag de 12e als we langs Otorohanga rijden. Hier is een Kiwi house. Het is een soort veredelde kinderboerderij, waar Kiwi's te zien zijn, niet de vruchten, maar de beesten. Kiwi's zijn nachtdieren, een flinke bol wol op pootjes en een hele lange snavel. De beesten zijn alleen in NZ te vinden en behoren tot het nationale erfgoed, ze worden met uitsterven bedreigd. In een nachthuis zien we een Kiwi. Verder heel veel verschillende soorten eenden en nog wat ander gevogelte. Valt allemaal een beetje tegen. Door naar Waitomo caves. Na lang wikken en wegen hebben we een tour uitgezocht en willen we deze tour boeken, maar is hij is vol. De volgende dag om 9 uur dan maar. Dus maken we 's middags maar een flinke wandeling met wat klim- en klauterwerk. Heel mooi. 's Avonds in de keuken van de camping een maaltje klaargemaakt. Er was ook een meneer die kennelijk voor de eerste keer een kipfilet bakte op een electrisch fornuis. Resultaat een verkoolde kipfilet en een keuken vol rook.
Zaterdag 13 december Hiep hiep hoera, mijn lief is jarig. De eerste felicitaties via Whats app zijn al binnen. Na een lekker ontbijtje gaan we in een kleine groep 2 grotten bezoeken. Eén met glimwormen en in een bootje (wat een licht geven duizenden van die wormpjes nog), de andere lopend met stalagtieten en -mieten, kolommen en beide met een zeer uitgebreide tourtoelichting met veel achtergrond info. Na ruim 3 uur zijn we weer terug. Heel leuk en interressant. We halen de camper op van de camping en vertrekken naar Taupo, aan het grootste meer van NZ. We staan op een stadscamping en gaan 's avonds lekker uit eten om Veer haar verjaardag te vieren.
Overigens vertelde onze grottengids dat de zomer voor NZ begrippen te koud en nat is en dat voor de langere termijn geen verbetering wordt verwacht. Ipv de NL winter vinden wij het wel aangenaam, veel buiten in korte broek en sandalen en in de avond met een sweater. Prima.
Dat gezegd hebbende heb ik daar nu spijt van. Vandaag zondag de 14e is een herfstdag. Het regent al vanaf vanochtend 6 uur en het is maar 13 graden. Dus wordt het een wasdag, een bezoekje aan het lokaal museum en natuurlijk dit verslag schrijven. Morgen vertrekken we naar Roturoa, de plaats met geisers, bubbelende lavavelden en Maoricultuur, maar daarover een volgende keer.
Lieve mensen we hebben het fantastisch!
Liefs Vera en Peter.
-
14 December 2014 - 10:27
Linda:
Wauw, ziet er weer geweldig uit! Leuk om jullie verhaal zo te lezen en de reis 'mee te beleven'! -
14 December 2014 - 10:33
Sylvia :
Wat een schitterend reisverhaal en wat zien jullie veel! En Veer: van harte gefeliciteerd en nog vele jaartjes erbij -
14 December 2014 - 11:11
Wil Lokkerbol:
Hallo allebei,
Zit er ernstig over te denken om ook maar het vliegtuig te pakken. Vanmorgen waren hier de daken wit en ben ik dus maar op de roeimachine thuis gaan zitten i.p.v. naar de OP te gaan.
Wat een prachtige foto's, die hobby van Vera heeft wel resultaat en uiteraard is alles wel heel bezienswaardig! En Vera uiteraard nog van harte gefeliciteerd!
groetjes Wil -
14 December 2014 - 16:51
Paul :
Hoi vera en Peter
Leuk om jullie verhalen te lezen geniet er van. Vera nog heel veel jaren gewenst die je al rezende door kunt brengen.
grt. paul -
14 December 2014 - 18:55
Elles:
Hallo Vera en Peter,
Vera van harte gefeliciteerd, ben je niet vergeten maar ben bang dat de vorige mail niet is aangekomen.(techniek he, je kent mijn probleem).
Heel leuk jullie verslag zo te lezen en de prachtige foto's te bekijken. Kijk al uit naar
de volgende.
Groetjes Henk en Elles
-
14 December 2014 - 22:57
Ada Noorland:
Het kan nog net volgens Nederlandse tijd: Vera, hartelijk gefeliciteerd met je verjaardag. Vastwel een on vergetelijke dag. Ik verslind het verslag, geweldig. Jammer, dat het weer iets laat afweten, maar toch wel beter dan in Rotterdam. Geniet verder, Ie met belangstelling het volgende verslagtegemoet. Groeten van Ada -
15 December 2014 - 04:20
Janine:
ha veer en peet,
t is genieten van jullie verslag en foto's. ik schiet zo nu en dan in de lach door de droge humor van peter en ik hoor veer vertellen. net of ik effe aanschuif in het busje.
nou geniet maar flink. wij werken wel.
veel liefs
p.s. zien jullie wel dat het bij jullie 16.00 uur maar bij mij 4.00 uur is? t gemak van een mobiel dus.... -
15 December 2014 - 19:58
Anniek:
Boeiend verslag en mooie foto's. Ik was juist enige dagen in Milaan, waarmee op handige wijze mijn tas gestolen werd. Mocht gelukkig wel zonder paspoort terugvliegen naar Nederland. Vandaag de hele dag besteed aan het weer op orde brengen van al die pasjes die in de tas zaten. Gelukkig zijn we ook twee keer naar de Scala geweest. Er is een levendige handel in tickets voor de Scala. Die handel is in handen van Russen! Wel gek..
Lieve Vera nog van harte gefeliciteerd. Jullie weten iets van het leven te maken en dat inspireert. Anniek. -
18 December 2014 - 11:23
Hiske Houdijk:
Hallo Peter en Vera,
Wat een prachtige foto's en ik kijk alweer uit naar het volgende reisverslag. Echt leuk om er toch een beetje bij te zijn. groetjes Hiske -
20 December 2014 - 00:07
Sofieke:
Wow!!
Wat een foto's !
Fijne Kerstdagen met heel veel plezier en moois samen !
Sofieke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
