De eerste week in Myanmar

Zondag 1 november vliegen we met Air Asia (de Ryanair van Azië) naar Yangon. Op het vliegveld wisselen we wat geld. Voor 400 US dollar krijgen we een stapel van 10 centimeter aan bankbiljetten. We worden op het vliegveld opgehaald door mensen van het hostel. Onderweg belanden we in een enorme file. Het aantal auto's is flink toegenomen, maar de wegenaanleg niet. In de file heel veel busjes met aanhangers van de NLD, onderweg naar een partijbijeenkomst. De NLD is de politieke partij van Aung San Suu Kyi, de oppositieleidster. Volgende week zondag zijn hier parlementsverkiezingen.
Nadat we de rugzakken op de kamer hebben gezet, gaan we direct naar de Shwedagon Paya. Een enorm boeddhistisch tempelcomplex, het is een en al goud wat er blinkt. Het moet mooi zijn hier de zon onder te zien gaan en het is hier al vroeg donker. Het gebouwenstelsel is zeer indrukwekkend, wat een pracht en praal, bij zo'n straatarme bevolking. We zien de zonsondergang schitteren op al het goud. Ook in de avond is het prachtig uitgelicht. Je blijft hier rondlopen en steeds weer andere dingen zien.

Het leven in Myanmar speelt zich net als in veel aziatische landen op en aan de straat af. Overal zijn stalletjes waar eten gekookt wordt, vaak met een aantal kinderkrukjes erbij, waar je je eten kunt verorberen. Maar ook alle trottoirs en straatranden staan vol met goederen die men probeert te verkopen. Het gevolg is dat al het verkeer, incl. voetgangers over de rijbaan gaat. Het claxonneren is hier dan ook al flink in opkomst. Voordeel (verkeerstechnisch) is wel dat in Yangon geen brommertjes rijden. Die zijn sinds een aantal jaren verboden, toen volgens het gerucht er een aanslag is gepleegd met een brommertje op een hoge militair.

Maandag gaan we eerst op zoek naar een plek om treinkaartjes voor as woensdag te kopen. Na veel zoeken en de hulp van mensen vinden we het voorverkooploket. De kaartjes worden op naam en zitplaats uitgereikt en met de hand in een register geschreven. Het register reist met de trein mee, zodat bij volgende stations reizigers naar nog vrije plaatsen worden verwezen.
We moeten ook nog een SIM kaart voor de mobiele telefoon kopen, omdat telefoons van buiten Myanmar hier niet werken. Anderhalf uur en drie winkels later is het gelukt en werkt het spul. Alleen beginnen Gmail en Hotmail nu te piepen, omdat ik van een andere lokatie gebruik maak. Wat een gedoe!
De rest van de dag zijn we bezig met een rondwandeling langs een aantal bezienswaardigheden. We weten zelfs een goede kop koffie te scoren en wat lekkere hapjes bij verschillende stalletjes.

's Avonds willen we een eettentje in de buurt van het hostel zoeken, maar kunnen niets geschikts vinden. De mensen hier eten de hele dag door (lijkt het wel), maar na zeven uur 's avonds vind je niets meer. Dus terug naar het hostel, waar ook een restaurant bij zit, dat wel lang open is. Overdag is het 35 graden en loopt het zweet in straaltjes van je lijf, maar ook in de avond, als we op het terras een biertje nuttigen houden we het bij lange na niet droog.

In Yangon loopt een cirkelvormig treintraject, wat drie uur duurt en volgens de Lonely Planet een mooi beeld geeft van Yangon en de buitengebieden. De trein is een boemeltje dat op een twintigtal stations stopt. Het tochtje valt wat tegen. Het eerste en laatste uur vooral langs krottenwijken met flinke vuilnishopen. Durf je in Bangkok nog geen papiertje op straat te laten vallen, hier gooit iedereen alles gewoon op straat of in de sloot. Maar je zoekt je ook rot naar een afvalbak en iets van een vuilophaaldienst moet nog worden uitgevonden. Na afloop gaan we nog even naar een overdekte markt waar stoffen worden verkocht. Honderden kramen met onvoorstelbaar veel soorten en kleuren stoffen. Heel mooi om te zien. 's Avonds eten en drinken we met Charlotte, een Nederlandse uit Middelburg. Ze zat bij ons in het vliegtuig en gaat morgen naar het noorden, terwijl wij naar het zuiden gaan. Gezellig een avondje kletsen, vooral over reizen natuurlijk.

Woensdag is onze treindag. We vertrekken om 7.15 uur en hopen omstreeks 17.00 uur aan te komen in Mawlamyine, een stad 250 km ten zuiden van Yangon. We hebben stoelen in de "upperclas". De "ordinary" class heeft houten banken. Wij hebben wat ooit waren luxe stoelen. Het rijtuig is nog uit de Engelse koloniale tijd, dus toch gauw honderd jaar oud. Zo ziet het er ook uit. De stoelen waren eens verstelbaar en waarschijnlijk ook comfortabel geveerd. De ramen en vensters zijn met tuinheksluitingen vast te zetten, of zitten gewoon helemaal vast. De trein vertrekt keurig op tijd. Eerst door Yangon en de voorsteden, dan het platteland op. Het is hier net zo vlak als in NL, met heel veel rijstvelden, hier en daar kleine huisjes, boerderijtjes op palen en met palmblader dakbedekking. Geregeld is een boer aan het werk en we zien ook wat buffels, zich heerlijk wentelend in de modder. De trein rijdt ongeveer 30 a 40 km per uur. De rails zijn flink ongelijk en het schudt en hobbelt nogal. Op een gegeven moment begint het treinstel op en neer te dansen en wij ook. Een hilarisch gezicht. In de hele coupé zitten de mensen op en neer te huppen. Na een minuutje stopt het weer, maar even later opnieuw en zo de hele reis. Eénmaal zo hevig dat we los komen van onze stoel. Volgens mij kan dit alleen maar komen doordat de schokbrekers van het rijtuig volkomen kapot zijn, waardoor het in- en uitveren niet wordt gedempt. Bij iedere halte komen er eet- en drinkwaren verkopers en -koopsters in de trein, om er na een aantal haltes uit te gaan en te worden opgevolgd door anderen. De vrouwen dragen grote schotels met eten op hun hoofd en het is miraculeus te zien hoe ze zonder zich vast te houden door de dansende trein lopen. Ik liep even naar een balkon en moest me met twee handen aan iedere stoel vastgrijpen. Al met al weer een prachtig avontuur.

Het landschap verandert langzaam. Er verschijnen heuvels en kleine bergen, vooral karstgebergte en de rijstvelden maken voor een deel plaats voor struiken en bossages. Keurig op tijd, om half vijf komen we aan in Mawlamyine, een kustplaats en gaan met een motortaxi naar ons hotel in het centrum. We vinden in de avond een eetplaatsje aan de rivier en merken voor het eerst de stroomuitval. Geregeld valt de stroom uit en wordt de lucht gevuld met het geluid van startende generatoren en floept hier en daar de noodverlichting aan.

Het is al weer donderdag. We gaan naar de Nwa-la-bo pagode buiten de stad. Een motortaxi brengt ons tot de voet van de heuvel. Voordat we de stad verlaten moet de taxichauffeur bij een controlepost opgeven waar hij naar toe gaat en een soort tol betalen. Dan met een truck naar boven naar de pagode. De truck is gewoon een vrachtauto, met achterin houten bankjes. Wij worden in de cabine gezet, terwijl een stel Birmezen achterin moeten. Daarna scheurt de chauffeur de berg op. Hij denkt in een sportwagen te rijden. We stuiteren alle kanten op. De Lonely Planet zegt: 'crawl up slowly in 45 minutes'. Wij zijn er in 10 minuten!
De rit is de moeite waard. Boven hebben we een prachtig uitzicht over de delta. De pagode is een soort kleine uitvoering van de "Golden Rock". Een van de top toeristische atracties van Myanmar, met heel veel toeristen. Hier is het gewoon stil. Zoek een plaatsje in de schaduw en geniet van de omgeving en het uitzicht. Sereen!

In middag nog naar Mahamuni Paya, de grootste tempel in stad. Ook heel rustig, misschien komt het ook wel door de hitte. Het is hier al dagen ruim 35 graden.

Vrijdag gaan we onderweg naar de volgende plaats, weer wat meer naar het noorden. We gaan met een boot. Vroeger voer hier een grote ferry, maar sinds het wegennet is verbeterd en er een brug is gebouwd, is dat niet meer rendabel. Bij een guesthouse hebben we ons ingeschreven op een lijst. Als er meer dan vier mensen zijn, organiseren zij een bootje. En dat is gelukt. Met 9 andere toeristen stappen we in een longtailboot, een soort lange sloep. Hierin staan voor ons 11 plastic tuinstoelen. In ruim 4 uur tuffen we stroomopwaarts naar Hpa-an, onderweg genietend van het landschap, het leven op de oevers en de bootjes op de rivier.

Voor zaterdag hebben we een toertje geboekt om een aantal grotten in de omgeving te bezoeken. We worden vervoerd in een motortaxi. Voor een "normaal" persoon geen probleem, maar voor iemand van bijna 2 meter toch wel. Ik pas er net in, maar als er onderweg de nodige oneffenheden in de weg zitten (en waar vind je hier 100 meter glad wegdek?) moet ik flink gebukt zitten om niet mijn kop te stoten tegen de metalen stangen van het dak. Deze houding bevorderd niet echt het uitzicht naar buiten, maar goed dit is kennelijk de week van de hobbels en bobbels.
We bezoeken verschillende grotten, met veel boeddha's in allerlei gedaantes en mooie plafondbewerkingen. Bij een grot lopen veel aapjes rond. De mensen offeren o.a. fruit aan boeddha, dat vervolgens door de aapjes wordt gepikt en opgegeten. Of zijn die aapjes mischien gereïncarneerde boeddha's en is het voor hen bestemd??

De mooiste grot wordt tot het laatst bewaard. Na een martelende gang van meer dan een half uur over een onverharde weg, vol grote gaten. Het is een enorme kathedraalgrot. We lopen in 20 minuten door de grot en komen aan de andere zijde bij het water uit. Hier stappen we in kleine smalle roeibootjes - een soort uitgeholde boomstammen- die ons door een heel mooi landschap varen. Het is muisstil je hoort alleen de peddel van de roeier en hier en daar een vogel. Mmmm, dat was het gehobbel wel waard.

Zondag is de dag van de verkiezingen. Het enige wat we er van merken is hier en daar een lange rij voor een stemlokaaal en we zien mensen met een zwarte pink. Zij hebben al gestemd. Deze dag wordt een reisdagje. We maken een flinke sprong naar het noorden, richting Inle lake. We gaan eerst in 6 uur naar Bago, waar we om 18.00 uur in de nachtbus stappen naar Kalaw. Kalaw is een zogenaamd "hillstation", een dorp gebouwd door de Britten om de hitte te ontvluchten. Het ligt in een berglandschap op een hoogte van ca 1300 meter. Wij doen nu hetzelfde als die Britten, want iedere dag die hitte, is toch wel heel vermoeiend. Midden in de nacht om half vier worden we uit de bus gezet. En ook hier weer op dit tijdstip staat er iemand klaar om ons naar onze slaapplaats te brengen. De hotel eigenares ontvangt ons fluisterend en brengt ons naar een kamer. Morgen kunnen we, als we willen, een andere kamer krijgen, de rest zit nu vol en we mogen uitslapen. Ze maakt het ontbijt wel later klaar.
De verkoeling is aangenaam. Het is hier nu als een zomerse dag thuis. We zitten op het balkon met uitzicht op het dorp en de bergen en schrijven dit verslag. Straks weer een eettentje zoeken en dan was dit weer een zeer aangename en vooral relaxte dag. Donderdag gaan we door naar het Inle lake, maar daarover een andere keer.
Het internet is hier traag, dus waarschijnlijk lukt het niet de foto's te uploaden. Die houden jullie dan tegoed.

Groetjes uit een heel mooi Myanmar.
Liefs Vera en Peter