Van zuid naar noord, van oud naar nieuw(jaar)

Gelukkig Nieuwjaar lieve allemaal, met veel liefde, geluk, voorspoed en natuurlijk gezondheid!

Oud-en-Nieuw is hier in Luang Prabang rustiger dan we hadden gedacht. Er zijn hier veel toeristen, dus we dachten dat er wel iets van een festiviteit zou zijn. Nee dus. Laos viert zijn nieuwjaar in april en de winkeltjes en restaurants gaan op de normale tijd dicht. Alleen de, vooral Franse, restaurants zijn langer open en hebben soms ook een speciaal diner. Ook ons hotel doet dat met een optreden van een groep Muay Lay Lao, traidtionele martial art. Het is een project, opgezet door de hoteleigenares om jongens die geen kansen hebben en/of dreigen te ontsporen een bezigheid (en discipline?) te geven. De jongens doen hun optreden met overgave en blijven de hele avond bezig. Wij vertrekken na het diner naar de stad, maar daar is geen teken van een grote festiviteit, dus we 'vieren' Oud-en-Nieuw in een restaurantje met een glaasje witte wijn. Niks mis mee.

Maar nu even terug naar vorig jaar. Op 21 december vetrekken we uit Champasak naar Pakse, een wat grotere stad die we als tussenstop gebruiken op onze weg naar het noorden. We hebben een simpel guesthouse voor één nacht, maar we zoeken toch iets anders, want het is wel erg armoedig en viezig. Raken we verwend...?

De volgende dag gaan we door naar Tha Khaek. We willen geen lokale bus die bij iedere boom stopt en het kaartverkoop bureau verzekert ons dat de geboekte bus in één keer doorrijdt. Maar, je raadt het al, het is wel degelijk een oude, versleten lokale bus. Het wordt een lange reis. We vertrekken om half 11 en de verwachte aankomsttijd is half 3, maar dat loopt anders. Zoals zoveel lokaal vervoer krijgt ook deze bus pech, chauffeurs en conducteur duiken onder de motorkap en gaan een uurtje sleutelen. Dan rijdt-ie weer, maar niet tot het eindpunt. We stoppen bij een busstation, de verwachte aankomsttijd is inmiddels 6 uur, maar er moet weer worden gesleuteld. De V-snaren worden vervangen en dat kost toch ook gauw driekwartier. En dan... mogen we niet weg. Kennelijk mag er maar één bus per uur vertrekken en die is net weg, dus moeten we nog eens driekwartier wachten. Om half 9 's avonds zijn we eindelijk op de plaats van bestemming! En dat is nog niet het einde van onze vervoerergernis. Het busstation ligt buiten de stad, het is laat en er zijn verder geen passagiers. De tuktuk-rijders hangen wat rond en lijken niet geïnteresseerd om ons mee te nemen. Ze vragen de hoofdprijs, zeker 4x het normale tarief, maar we hebben geen keus. 4 kilometer lopen met rugzak is geen optie. Het hotel ziet er gelukkig goed uit. Het is een oud politiebureau (tja, bloed kruipt...) uit de Franse koloniale tijd en ligt mooi aan de Mekong.

De 23e huren we een brommertje en gaan naar Pha That Sikhottabong, een van de belangrijkste stupa's van Laos waar elk jaar in februari een groot festival plaatsvindt. We hebben al een tijdje geen tempels meer bezocht, dus het kan wel weer. Het complex ziet er keurig onderhouden uit en ligt fraai aan de Mekong. Bij het toeristenbureau boeken we voor de volgende dag een luxe toer naar de Tham Kong Lor grot. Een rit van 400 kilometer in een auto met chauffeur en gids.

Donderdag stappen we om 7 uur in de auto, met onze bagage want op de terugweg laten we ons ergens halverwege afzetten om de bus te pakken naar Vientiane, onze volgende bestemming. De rit gaat door prachtig karstgebergte. De grot is heel bijzonder, 7 km dwars door een berg heen. Er is een druipsteengedeelte met fraaie formaties waar je langs kunt lopen en dan stap je verderop weer in de boot. Het is soms best spannend, want het is aardedonker en er zijn stroomversnellingen en ondieptes. De verstrekte lantaarns geven niet veel licht, net genoeg om te zien hoe hoog de grot op sommige plekken is. Gelukkig weet de stuurman goed de weg, hij weet precies waar de ondieptes zitten en 'ploegt' het bootje over de kiezelbodem. Geen wonder dat hij de hele weg moet hozen, de boot is zo lek als een mandje (komt me bekend voor...). Het is een leuke toer maar achteraf hadden we dit ook op eigen gelegenheid kunnen doen met een overnachting in de buurt.
Op een kruising halverwege stappen we uit en wachten op de bus naar Vientiane. 'Alle bussen stoppen daar', maar de eerste twee rijden door. Na een half uur nadert er weer een en zien we wat bedrijvigheid bij de koopvrouwen langs de weg die zich klaarmaken om met hun etenswaren de bus in te stappen. En inderdaad, deze stopt en we zijn onderweg. Bij aankomst vraagt een lokaal busje ook veel geld maar hij brengt ons wel tot voor de deur van het hotel.

25 december, kerst. Behalve wat kerstversiering is daar hier niet zoveel van te merken. We zijn toch wel moe van het gereis en nemen even een rustdag. We lopen wat rond door het centrum en wandelen 's avonds naar de Mekong waar je langs de rivier een aaneenschakeling vindt van eetgelegenheden. De vissen op de barbecue zien er goed uit en we kiezen een eettentje uit waar we zo'n vis verschalken. Heerlijk!

Zaterdag huren we fietsen en volgen een fietsroute die in de Lonely Planet staat. Zo'n route voert langs de belangrijkste highlights en dat is altijd wel leuk om te doen. We komen o.a. langs Patuxai, een triomfboog, gebouwd met cement dat de Amerikanen hadden geschonken voor de aanleg van een vliegveld. Ach, het is maar wat je belangrijk vindt. Het wordt nu ook wel de 'vertical runway' genoemd. We rijden ook naar Pha That Luang, het belangrijkste religieuze nationale monument van Laos. De omliggende gebouwen zien er beter verzorgd uit dan de stupa die een verwaarloosde indruk maakt. 's Avonds gaan we voor een westers diner in een Frans restaurant en eten een heerlijke steak met een glaasje rosé!

Zondag 27 hebben we om 7 uur een pickup voor een VIP bus naar Phonsavan. Maar ook deze keer gaat het feest niet door en komen we in een kleine lokale propvolle bus terecht. De reis duurt 11 uur met een uur vertraging, want ook deze bus krijgt panne. De remmen moeten worden bijgesteld en dat gebeurt bij een bromfietsenmaker.... We hebben de pest in, dat we weer zijn belazerd. Dat gelieg en bedrieg lijkt hier erger te zijn dan in andere landen. Ze willen op een erg makkelijke manier geld aan ons verdienen en buiten situaties uit. We hebben zo onze twijfels over die aardige Laotianen.

De volgende dag gaan we naar de Vlakte der Kruiken, heel bijzonder. Grote en kleine stenen potten liggen bij elkaar op verschillende velden en het is niet bekend waar ze vandaan komen en waarvoor ze werden gebruikt. Er zijn verschillende theorieën: voorraadpotten of potten gebruikt bij een begrafenisritueel? De geleerden zijn het er niet over eens. Maar het is een mooi en bijzonder gezicht. We hebben iets met kapotte busjes, ook het toerbusje houdt ermee op. We worden toegevoegd aan een collega en krijgen als extra een bezoek aan 'spoon village', een huis waar van oud aluminium lepels worden gemaakt. Een oven om het aluminium te smelten, een mal=2 houten plankjes met daarin de vorm van een lepel en bovenin een gat waar het aluminium ingegoten wordt en je kunt lepels maken. Primitief maar het werkt wel.
We zitten in de bergen op 1700m hoogte en dat geeft prachtige vergezichten. Maar in de avond koelt het flink af en voor het eerst deze reis moeten we onze fleece jacks aantrekken en slapen we onder een lekker warm dekbed.

Dinsdag 29 december is weer een reisdag. Per minibus gaan we in 7 uur naar Luang Prabang, waar we nu zitten. We willen hier tot na de jaarwisseling blijven en hebben een wat luxer hotel geboekt dan gebruikelijk. We denken dat het vlakbij de Mekong in het centrum ligt, maar de tuktuk-rijders blijven beweren dat het een eindje naar buiten ligt. En...ze hebben gelijk. We zijn wat teleurgesteld al is het onze eigen fout, maar uiteindelijk valt het reuze mee. Via een bamboebrug is het 10 minuutjes lopen naar het centrum en het hotel heeft een shuttlebus en gratis fietsen. Dus dat komt helemaal goed.

De 30e gaan we op de fiets naar het centrum. We bezoeken Wat Xieng Thong, een van de tientallen kloosters die in Luang Prabang te vinden zijn. De tempels hebben bijzondere glasmozaieken, erg mooi. We willen naar het Royal Palace Museum, maar dat is zoals zoveel toeristische attracties tussen half 12 en half 2 gesloten. Dus dat gaat om kwart voor 2 weer open om om 4 uur de deuren weer te sluiten. Ja, je moet hier wel opschieten als je iets wilt bekijken. Het museum is wel aardig, je krijgt een indruk hoe de laatste koninklijke familie (verdreven in 1975) heeft gewoond, betrekkelijk sober. In een tempel op het terrein waar van 1969 tot 2011 met tussenpozen aan gewerkt is, woont Pha Bang, de naamgever van de stad. Het is een 83cm groot boeddhabeeld dat in 1512 in Luang Prabang arriveerde. Het is een paar keer meegenomen door de Siamezen, maar in 1867 door de Siamese koning definitief teruggegeven.

We moeten vroeg op, want we willen de monniken zien die 's morgens vroeg met hun bedelpotten langs de huizen gaan en daar eten krijgen, d.w.z. bolletjes sticky rice. Er zijn hier veel kloosters, dus veel monniken en het is een bijzonder gezicht zo'n lange stoet in het oranje geklede monniken langs te zien trekken. Voor ons hotel zit een grote groep Thai met eten klaar inclusief in de weg lopende fotografen, dus ik zoek voor mijn foto's een plekje met lokale vrouwen, veel authentieker. De monniken hebben ook candybars gekregen die vervolgens aan de lokale vrouwen worden gegeven. Kennelijk mogen ze die niet hebben.

We huren een brommertje en rijden door weer een mooie omgeving 30 km naar de Kuang Si watervallen. Peter is hier 8 jaar geleden geweest en toen was het er vrij rustig. Dat is nu wel anders. Ook de toergroepen hebben de watervallen gevonden. Het is heel druk. Het is een park waar ook nog een bear rescue centrum zit, waar beren worden opgevangen die in kooien opgesloten hebben gezeten en/of mishandeld zijn. De watervallen zijn heel mooi. Het bovenste gedeelte is vrij hoog en lager valt het water over rotspartijen naar beneden. Er zijn een paar poeltjes waar mensen in liggen te dobberen, het ziet er allemaal heel ontspannen uit ondanks de drukte.

En nu zijn we dan aangeland in 2016. We maken er een rustig dagje van, lezen wat, plannen het laatste gedeelte van onze reis en... maken het verslag zodat jullie weer weten wat wij allemaal uitspoken. Dat doen we bij het geluid van steeds valser zingende karaoke-deelnemers. Rustige Laotiaanse muziek ligt heel goed in ons westerse gehoor, maar ze houden ook erg van heel harde muziek waar de hele buurt van meegeniet, dat is wat minder. En dan die karaoke, au!

Morgen nemen we de bus naar Vientiane en de dag daarna gaan we Thailand in voor ons laatste traject.
Heel veel liefs van Peter en Vera