Oost Cambodja en Zuid Laos

Dag lieve lezers,

Vrijdag 11 december vertrekken we uit Siem Reap en laten de tempels van Ankor achter ons. We hebben besloten, anders dan we eerst van plan waren, door te reizen naar het oosten van Cambodja en van daaruit Zuid Laos binnen te trekken. Dat is ook het leuke van het reizen op de bonnefooi. Je kunt per dag je plannen aanpassen al naar gelang wat leuk lijkt. Deze vrijdag wordt weer een reis met hindernissen. Zo'n dag komt verderop in dit verslag nog een keer terug. We zitten om 6.45 uur klaar om opgehaald te worden. Dat wordt 8 uur en na nog een busjes wissel gaan we onderweg naar Kratie, een plaats aan de Mekong. Onderweg rijden we door een mooi vlak en afwisselend landschap. Veel rijstteelt. De meeste veldjes zijn al geoogst, maar hier en daar staan ook nog rijstvelden in de groei. Het heeft dan een heel mooie lichtgroene kleur.
De reis eindigt aanvankelijk in Champong Cham. De bus gaat niet verder. Na wat getelefoneer worden we overgeheveld in een busje. Nou ja ook niet zo erg, maar.... de chauffeur rijdt naar de markt, zet de bus in de brandende zon, loopt weg en gaat gezellig zitten kletsen met andere busjes-chauffeurs. Op vragen wanneer we vertrekken worden wat schouders opgehaald. Blijkt dat de man 17 man in het busje wil hebben voor hij vertrekt en we zijn nu nog maar met de helft. Enfin twee en een half uur later, het is inmiddels 4 uur vertrekt hij. Onderweg probeert hij nog een paar passagiers te strikken, maar zelfs de Cambodjanen hebben geen zin in een overvolle bus te kruipen. We komen in de avond aan in Kratie en vinden gelukkig nog twee bromfietschauffeurs die ons naar ons hotel willen brengen. Hier worden we heel hartelijk ontvangen met een glas sap en koele natte doeken. Na een drankje en een diner zijn we de busreis al snel weer vergeten. Wat me wel bij blijft is dat er fundamenteel iets mis is met de mentaliteit van de zogenaamde eigen rijders, de chauffeurs van de busjes. Zij zijn er niet voor hun passagiers (klanten), maar in hun ogen zijn de passagiers er voor hen en mogen ze blij zijn dat hij hen wil vervoeren.

Zaterdag huren we een bromfietsje en rijden over een binnenweggetje langs de Mekong. Op sommige plaatsen is de rivier hier erg breed, zo maar meer dan 1 km. Links en rechts langs de weg staan boerderijtjes, huizen, schuren, hutjes enz. Vaak valt het op, en dat is niet alleen hier, dat hele mooie huizen naast hutjes staan. De een heeft een grote satellietschotel, terwijl de buurman nog niet eens stroom heeft.
We komen bij een plek waar zoetwater dolfijnen zijn. We stappen in een bootje en zien inderdaad geregeld een dolfijnenrug boven water komen en horen hen lucht uitblazen. Ze zijn ongeveer 2 meter lang en een beetje grijs/roze van kleur. Een stuk verderop is een "recreatiegebied". Hier is een lange steiger in het water gebouwd, met allemaal dwarssteigers, met daarop lig- en hangmatten. Van de steiger wip je zo het water in. Een mooi plekje voor een lunchstop. Er wordt nog druk gebouwd aan de uitbreiding. Ieder half jaar moet het geheel worden opgebouwd en weer afgebroken, anders zou het tijdens de moessonregens, als de rivier wel 2 meter kan stijgen, wegspoelen. Het gebruikte materiaal is bamboe en planken. Het gereedschap: een zaag, een handbijl en een handvol spijkers. (@Tom: in iedere verbinding gaat maar 1 spijker!!)

Zondag de 13e, hiep hiep hoera Vera is jarig!. En om dat te vieren :-) laten we ons met een auto naar de volgende etappeplaats brengen. Dat is Banlung, nog verder naar het oosten, gelegen in de heuvels en de jungle. Die auto kwam omdat de bus vol zat en we geen zin hadden in weer een minibusjes reis. De hotelbaas bood aan ons voor een redelijke meerprijs met de auto te vervoeren. In Banlung hebben we een houten huisje in het groen (ze noemen het een ecolodge, beetje overdreven) met een veranda met hangmatten. Op het terras van het restaurant hebben we een prachtig uitzicht over de heuvelachtige omgeving. We gaan direct met een brommertje naar wat watervallen. Deze zijn via een onverharde weg te bereiken en aangezien het hier al tijden kurkdroog is, is die erg stoffig. De aarde is hier roodbruin van kleur en wij 's avonds ook.

Maandag is een relaxdag. We rijden naar een kratermeer midden in de jungle met prachtig helder water en gaan een dagje zwemmen en luieren en besluiten de dag in een leuk eettentje, waar we voor de eerste keer deze vakantie een lekker glas witte wijn drinken.

De dag erna maken we een toertje met gids naar een aantal dorpjes in de omgeving waar nog minderheidsgroepen wonen. De bewoners zijn zogenaamde amenisten, mensen die in geesten geloven. We bezoeken een van hun begraafplaatsen. Ommuurde plekjes met een kleurig dak en grote uit hout gesneden mensfiguren en andere verwijzingen naar de overledenen, zoals een geweer (was militair) of werktuigen (boer). Ook gaan we nog langs een "homeopaat". De man heeft een enorm dik boek met beschrijvingen van planten en hun medicinale werking. Hij heeft tientallen zakjes met kruiden tegen ongeveer alles.
Onze gids, Sokha, is een jonge student -20-, en heeft een uitgesproken mening over politiek, corruptie, en geloof. Hij doet de High School (alleen in het weekend), en wil komend jaar naar de universiteit, IT studeren, ook alleen in het weekend, zodat hij door de week kan blijven gidsen. Ben benieuwd of zo'n weekend studie wat kan worden.

Woensdag wordt weer een memorabele reisdag met de nodige frustratie en boosheid. We verlaten Banlung om via Stung Treng naar Laos te reizen. We zijn om 10.30 uur in Stung Treng en moeten tot 15.00 uur wachten tot we door kunnen reizen naar de grens. Het busjes is weer volgeladen. Er zijn achterin zelfs twee eetkamer stoelen gezet. De "highway" naar de grens is in een abominabele conditie. Veel gehobbel en gebots. Ook hier lopen koeien en waterbuffels over de weg. Bij de grens worden we naar een cafeetje gebracht. We moeten visa papieren invullen en de paspoorten inleveren. De mensen zorgen dan voor het geregel van visa en stempels aan de grens. We vermoeden een zwendeltje en met een groepje van 6 man zeggen we dat we het zelf wel regelen en lopen naar de grenspost.
Bij de grens voor het uitreisstempel zit een man in een hokje. Ik hoor hem zeggen: toedela ! Ik snap het niet, hij blijft het maar herhalen. Als ik mijn paspoort geef, schuift hij hem terug en roept weer "toedela". Veer krijgt een idee. Hij wil twee dollar zegt ze. We hadden al gelezen dat dit soort praktijken hier gebeurde. Ik weiger en vraag waarom, maar hij is niet te vermurwen, hij blijft roepen toedela. Ik speel een andere truc uit. Ik laat hem een honderd dollar biljet zien en zeg dat ik niet kleiner heb. Hij rukt het biljet uit mijn handen, komt zijn hokje uit en loopt naar een brommertje. Daar zit een heel dik pak dollars in en hij wisselt het honderdje. Shit mislukt. Nu pas krijg ik een stempel in mijn paspoort, Vera mag ook betalen.
We lopen door naar de Laotiaanse grens en moeten eerst een visum aanvragen. Ook hier een extra dollar en voor een inreisstempel nog een keer 2 dollar ivm "overwerk".(het is de normale openingstijd van de grens). Het gaat ons natuurlijk niet om die paar dollars. Maar deze corruptiepraktijken doen m'n bloed koken. Iedereen gaat als hij of zij aan de beurt is met de mannen in discussie, maar ze zijn niet te vermurwen en laten de corruptieverwijten langs hun kleren afglijden.

Enfin, het hele gedonder kost meer dan anderhalf uur en het is donker als we weer wegrijden, op naar de volgende scam. We gaan nl. naar een eilandengroep in de Mekong en moeten nog met een bootje overgezet worden. De bus stopt en een mannetje zegt dat het 40.000 kip pp kost om over te varen. Dit is 5 euro en we zijn met 15 man. Dat is dus 75 euro, ongeveer een half maandloon hier. Oh, ja en hij wil alleen worden betaald in Laotiaans geld, wat niemand heeft want we komen net van de grens. Maar daar heeft hij wel een oplossing voor. We kunnen bij hem wisselen, tegen een lage koers natuurlijk. Als je weigert zet hij je niet over! Door het water badend kunnen we in zijn boot klimmen en worden aan de andere kant gedropt op een strandje bij het dorp op het eiland, Don Det. In Cambodja waren we gewend dat er direct mannetjes klaar stonden om je te vervoeren, maar hier niet. We moeten nog naar het volgende eiland, Don Khon, en dat is drie kwartier lopen. Geen sinecure in het donker en met volle bepakking. Na een tijdje en wat rondvragen, komt er een mannetje aanlopen. Hij wil ons wel brengen met zijn tuk-tuk. Kost wel 100.000 kip. %^*{£~¥£]@:/ wat een laaielichters allemaal. We voelen ons bepaald niet welkom in Laos en ik had er nog wel zulke goede herinneringen aan. Om acht 's avonds zijn we eindelijk in ons guesthouse.

Donderdag bij daglicht kunnen we zien waar we eigenlijk zitten. We zitten in een "straatje" met veel guesthousen en restaurantjes. We hebben een hutje aan het water met een veranda en natuurlijk een hangmat. Als de buren over de houten vloer lopen, liggen wij te "schudden" in bed, maar verder een leuk plekje. We zitten in het gebied "de vierduizend eilanden", een partij eilanden en eilandjes in de Mekong rivier, die hier wel 14 kilometer breed kan worden. Een aantal eilanden zijn party-eilanden, waar veel jongelui verblijven. We zien nogal wat hippie-achtige figuren. We huren fietsen en maken een tocht over "ons" eiland. Er is een gebied met flinke stroomversnellingen in de rivier. Lijkt een heel klein beetje op Iguazu in Brazilië. Het roept in ieder geval die herinneringen bij ons op. Verder fietsen we door bos over enge smalle paadjes en bruggetjes, langs rijstveldjes, grazende koeien en badende waterbuffels. Gewoon het mooie platteland van Laos. Aan de zuidkant van het eiland is een geweldig uitzicht op de Mekong, die hier wel een meer lijkt. Het eiland heeft ook nog wat historie uit de koloniale tijd. De Fransen, de koloniale overheersers, hebben hier een spoorlijn aangelegd over twee eilanden, omdat de watervallen en stroomversnelingen niet met een boot te bedwingen waren. Leuk om alle info hierover te lezen en je proberen te verplaatsen in die tijd hoe het hun toen is gelukt twee stoomboten van 20 ton uit het water te krijgen en via de spoorlijn te vervoeren. De boten hebben daarna (eind 19e eeuw) gevaren tussen Vientiane en deze eilandengroep.

We zijn op onze eigen manier ook wat aan het chillen. Liggen lui met een drankje op een loungebank en laten zo nu en dan wat te eten aanrukken. Och, het leven van een backpacker heeft zoveel leuke kanten.

Zaterdag de 19e zijn we weer verder getrokken. We zijn nu in Champasak. Hier in de buurt is ook nog een ruïne uit de Khmer tijd. Niet zo indrukwekkend als de Ankor tempels, maar hopelijk wel leuk. We hebben al een brommertje voor de deur staan, om e.e.a. te gaan onderzoeken.

De tempel, Wat Phu en omgeving is inderdaad prachtig. Wel veel meer ruïne dan Ankor, maar het complex ligt tegen een bergrug en bestaat uit terrassen die tegen de berg omhoog lopen. Ook hier weer de zeer herkenbare sculpturen uit de Khmer tijd. Vooral van boven hebben we een schitterend uitzicht over het complex en de omgeving. Zeer de moeite waard.

Lieve mensen, zoals jullie kunnen lezen hebben we het (meestal) erg naar ons zin en realiseren ons dat het volgende week alweer kerst is. Bij deze wensen we jullie dan ook allemaal hele fijne kerstdagen. Wij zullen er hier niet veel van merken, ook al zien we zo nu een bordje "merry christmas", maar zullen het vast wel vieren met een natje en een droogje. We blijven nog even in Laos. Vermoedelijk tot aan Vientiane, maar dat zien we nog wel.

Groetjes en veel liefs

Peter en Vera