Dag Myanmar, hallo Thailand

Dag allemaal,
We beginnen even met jullie jaloers te maken. Het is zaterdagavond 11 uur. We zitten op het eiland Koh Samet in Thailand in een schommelstoel aan een palmenstrand met een biertje binnen handbereik te luisteren naar de branding. Het is nog 26 graden! We hebben een paar relaxdagen. Mmmmmmm.

Ik ga even een week terug naar vrijdag 20 november, we waren toen nog in Bagan, de plaats met duizenden tempels. De oudste is van 800 na Chr. Destijds was het hier een groot rijk, met een koning die het boeddhisme sterk aanhing. Hij begon met de bouw van tempels en stupas en men is hier eeuwen mee door gegaaan. Bij een ernstige aardbeving in 1957 is ongeveer de helft verwoest, maar er zijn er nog bijna 2000 over. Van klein naar groot tot super groot, 60 meter hoog en honderden meters in omtrek. We huren een paardenkoetsje en laten ons de hele dag langs de tempels voeren. Bij zonsondergang klimmen we op een van de tempels. De mooiste plek is voor een groep fotoamateurs die alvast hun statieven hebben neergezet, maar zelf nergens zijn te bekennen, net zoiets als mensen die alvast een plek bij het zwembad reserveren door hun handdoek op een stoel te leggen. Een geweldig mooi gezicht, al die stupakegels om ons heen en een ondergaande zon die de hemel kleurt. Daarna in het donker in een koets zonder verlichting terug naar het hotel, maar ook fietsen, brommers en sommige auto's rijden zonder verlichting.

De volgende dag huren we een electrische brommer en zoeven zelf langs andere tempels. Vera maakt weer tientallen foto's, maar helaas er gaat iets mis met het overzetten van de foto's op de Ipad. Weg foto's.

Het eten is hier in Myanmar over het algemeen prima. Veelal keuze tussen lekkere schotels met rijst of noedels, met of zonder vlees of vis en met ingrediënten gebaseerd op de Birmese, Thaise of Chinese keuken. Ook de hotels vallen twee honderd procent mee. Schoon, veelal met goede kamers, iedere dag schone handdoeken en een badkamer met veel accessoires, als zeepjes, tandenborstels enz. Boven verwachting!

Zondagmorgen is het vroeg op. Om 04.45 uur worden we naar de boot gebracht die ons in 12 uur stroomopwaarts naar Mandalay zal brengen. Op dit tijdstip zien we al restaurantjes die open zijn en Birmezen die aan hun ochtendsoep zitten. We zijn met 10 man op een boot die ruimte biedt aan 200 man. Dit komt omdat de meeste toeristen kiezen voor de omgekeerde reis. Onderweg zien we het leven op en langs de rivier. We zien een prachtige zonsopkomst. Het blijft toch altijd heerlijk op het water te zitten en de wereld aan je voorbij te zien gaan, maar de armoede van de bevolking in hutjes valt wel op. De mensen wassen zichzelf en hun kleding in het smerige water van de rivier. Kraanwater en electriciteit ontbreken hier. Ze leven van karige visvangsten. Wat een ellende, je voelt je zo nu en dan flink beschaamd als rijke westerling.

In Mandalay is een paleis in een ommuurde vesting van ca 3 km2. Vroeger was dit geheel volgebouwd met teakhouten huizen en paleizen. Echter aan het eind van de 2e wereldoorlog is het volledig verwoest. Een klein deel, het koninklijk paleis is herbouwd in oude stijl, de rest is militair terrein. We willen het eigenlijk wel bezoeken, maar onderweg laten we ons (achteraf gelukkig) ompraten door een taxichauffeur. Een van zijn argumenten is, dat het beter is geld uit te geven aan de bevolking dan de hoge toegangsprijs, ten behoeve van het militaire regime, te besteden. Hij neemt ons de hele dag mee op sjouw en we zien vele mooie dingen, zoals Mandalay-Hill, met uitzicht over de stad, een houtwerkatelier, een marionetten- en borduuratelier, een oud teakhouten klooster, een goudblaadjes werkplaats en aan het eind van de dag, bij zonsondergang, U Bein Bridge, een houten voetgangersbrug van ongeveer een kilometer lengte over een meer. 's Avonds gaan we nog naar een voorstelling van een marionettentheater. Al met al een zeer geslaagde dag.

De volgende dag, dinsdag, huren we een stel fietsen en rijden kris kras door de stad, vooral door oude wijken, met kleine straatjes. Zo zie je toch het meeste van de stad en het leven van de mensen. We stoppen bij een theehuis, die heerlijk kokosdonuts verkoopt. We nemen er ook nog een paar mee voor de volgende dag. Een gedienstige Birmees wil ons, de toeristen, goed verzorgen. Hij schenkt wat thee in een kopje en maakt vervolgens met zijn vingers het kopje schoon en vult het daarna weer met thee voor ons. Mmm..., maar niet te lang over nadenken. De tocht eindigt bij de rivier, waar het een gekrioel is van ladende- en lossende boten. Alles gaat met de hand. De boten liggen niet langs een kade, maar met de boeg in de oever geprikt en via een loopplank van 20 centimeter breed gaat alles van en aan boord.

Zoals bijna altijd tijdens zo'n reis gaat het een keer mis met het eten. Dit keer is Vera de pineut. Diarree en misselijk. Ze heeft de volgende dag niet veel puf en daarom ga ik maar alleen op stap met een al bestelde motorfiets. Ik bezoek een paar plaatsjes, natuurlijk weer met de nodige pagodes en mooie uitzichten over de rivier, maar geniet ook erg van het toeren.

Donderdag gaan we met een Deens stel in een gedeelde taxi naar Pyin-O-Lwin, een stad in de bergen, waar vroeger veel Engelsen woonden. Er is o.a. een mooie botanische tuin. Onderweg is het erg druk op de weg, duizenden brommers en auto's. Van de taxichauffeur horen we dat het vandaag een Nationale feestdag is, dat iedereen vrij is en allemaal op weg naar de stad waar wij ook naar toegaan. Als het verkeer onderweg stokt, gaat men massaal door de middenberm en via de andere rijbaan, tegen de richting in, verder. Gewoon een gekkenhuis van verkeer. In de botanische tuin is het een drukte van jewelste. Duizenden mensen flaneren door het park en overal zit men te picknicken. Het is een kleurrijk gezicht, die bloeiende bloemen en al die kleurig geklede mensen. Wij zijn voor de Birmezen ook een bezienswaardigheid en worden volop gefotografeerd. Als we 's middags terug willen blijkt het verkeer muurvast te staan. Auto's staan drie rijen dik op een weg van vijf meter breed, zonder elkaar ook maar een centimeter ruimte te gunnen. Brommers rijden door de bermen en de hier en daar aangelegde bloemperken. Ergens in deze heksenketel moet ook onze taxichauffeur staan om ons weer op te pikken. Gelukkig heb ik zijn telefoonnummer en weet hem tijdig te waarschuwen. We lopen een half uur langs de stilstaande file en vinden hem in een zijstraat.

Vrijdag is een reisdag. We verlaten Myanmar en vliegen weer naar Thailand. In Bangkok nemen we de bus naar Ban Phe, waar we om half elf in de avond aankomen. De volgende dag zaterdag gaan we met de boot naar het eiland Koh Samet waar we een paar dagen gaan relaxen aan het strand. Hè, hè, eindelijk vakantie. We hebben een leuk huisje aan het strand. Het is hier heel rustig, dus lekker zwemmen, een beetje zonnen en mooi de tijd een verhaaltje te schrijven. Het is ondertussen zondagavond en we blijven hier tot woensdag 2 december. Daarna gaan we via een tussenstop in Chanthaburi naar Cambodja.

Lieve mensen, we hebben genoten van onze reis door Myanmar, een arm maar heel mooi en afwisselend land, met heel vriendelijke mensen, die weliswaar allemaal een mobieltje hebben, maar waar van mechanisatie nog nauwelijks iets te merken is.

Groetjes
Peter en Vera

PS
Helaas nog steeds geen foto's. Nu niet vanwege een slechte internet verbinding, maar door een storing op de website van Waarbenjij.nu