Naar het rustige oosten en weer terug

Mingulaba (hello) allemaal,

We zijn alweer ruim over de helft van onze tijd in Myanmar. Het gaat snel en we willen nog zoveel doen. Maar eerst maar eens even een terugblik. Zet je schrap, het wordt een lang verslag, we hadden eerder geen gelegenheid iets op de site te zetten. Internet is hier iets beter, maar foto's lukt ook hier niet. Die houden jullie nog tegoed.

Er is in de regio een 5-daagse roulerende markt die dinsdag de 10e Kalaw aandoet. Altijd leuk zo'n uitgebreide markt met al die uitstallingen en kleuren. Opvallend zijn de vele kramen met gedroogde vis en met bloemen. We klimmen nog even naar een pagode voor het uitzicht over de stad en gaan dan het vervolg van onze reis plannen.
We besluiten eerst naar Kengtung te gaan in het oosten en dan naar het Inle Lake in Centraal Myanmar. Kengtung is alleen maar te bereiken per vliegtuig, over de weg is voor toeristen verboden, dus gaan we op zoek naar vliegtickets. Dat blijkt nog niet zo simpel te zijn, we worden van het kastje naar de muur gestuurd. Via een trekking guide lukt het wel. Hij heeft een vriendin en die kan het wel regelen. Dat is het leuke van dit soort landen, bijna alles kan geregeld worden, want iedereen heeft wel een 'vriend' of een broer of een ander familielid die iets kan regelen als je het zelf niet kunt. We proberen via de gids een brommertje te huren om zelf op stap te kunnen, maar dat lukt dan dus niet. Dat is echt verboden en kennelijk te link om het toch te doen. Maar....hij heeft wel een vriend die een auto met chauffeur kan regelen.....

Dat gaan we woensdag dus doen. De gehuurde auto blijkt van ons hotel en de chauffeur is de zoon des huizes. Ook hier is de wereld maar klein. We gaan naar Pindaya, een uurtje rijden naar het noorden, door een prachtige omgeving, jammer dat het bewolkt is. Op het land zien we de rijstoogst, het vervoer daarvan is veelal nog met ossenkarren, de oogst gaat grotendeels nog met de hand, zoals zoveel dingen als werken aan de weg of een huis bouwen. Machines om het werk te verlichten zijn er nauwelijks. Rechts rijden in dit land met een rechts stuur is trouwens best lastig. Schijnt nog een overblijfsel te zijn uit de Britse tijd. Toen werd er links gereden en om zich na de onafhankelijkheid af te zetten tegen de Britten, besloot de regering van de een op de andere dag dat er rechts gereden moest worden. Ze hebben alleen niet bedacht dat het dan handiger is om het stuur aan de linkerkant te hebben. Om in te halen, moet je nu helemaal achter je voorganger vandaan komen om te zien of er iets aankomt. Soms geeft de auto voor ons aan als het niet kan. Dan gaat het -Birmese logica- rechter knipperlicht aan. 't Is even een weet...
In Pindaya bezoeken we druipsteengrotten, helemaal volgepropt met 8700 boeddhabeelden! Waanzinnig, je weet niet wat je ziet. De meeste beelden zijn geschonken voor boeddistische organisaties, bedrijven of families van over de hele wereld. Er schijnt er ook een te zijn uit Nederland, maar die hebben we niet kunnen vinden in de wirwar van grotten, gangetjes en nisjes. Overal staan, of liever zitten, boeddha's, geen plekje is onbenut. Heel bijzonder.
We gaan ook nog langs een parasolbedrijfje, waar alles met de hand wordt gemaakt. Van het rijstpapier met bloembladmotief tot het mechanisme waarmee de parasol openblijft, allemaal handwerk.
We eten deze dagen in totaal verschillende restaurants. Zitten we maandag in een Birmese eettent met alleen maar locals, dinsdag vinden we een aantrekkelijk restaurant met alleen maar toeristen, woensdag lunchen we in een vrij nieuw, chique etablissement waar veel toergroepen komen en 's avonds eten we in een tentje waar alleen maar jeugd blijkt te komen, om te drinken, te roken, soms iets te eten, maar zo te zien vooral om elkaar te ontmoeten.

Donderdag worden we met dezelfde auto van het hotel naar Heho Airport gebracht. We vliegen om half 11, nee sorry het vliegtuig heeft vertraging, het wordt half 12, nee half 2 (we krijgen een lunch), nee kwart voor 3. Om 4 uur vertrekken we eindelijk naar Kengtung. Bij aankomst staat er een grote delegatie te wachten, er blijkt een belangrijke monnik in het vliegtuig te zitten die met veel ceremonie en gezang wordt ontvangen. Gelukkig is onze pickup er ook. Het is donker op de weg, de straatverlichting brandt niet, de electriciteit valt hier met grote regelmaat uit.

Op vrijdag hebben we via het hotel een trekking geboekt naar bergdorpjes. Onze gids is Moon, een jonge student die dit in zijn vrije tijd doet. Het busje van het hotel brengt ons naar de voet van een heuvel en dan is het lopen naar boven, het dorp van de En. De vrouwen dragen zwarte kleding met kleurige accenten en mutsen met grote zilverkleurige bellen. In heel Myanmar zien we vooral mannen kauwen op bettel nuts, een stimulerend middel waar ze vieze rode tanden van krijgen. Hier kauwen vooral de vrouwen op een soort blad waar hun tanden zwart van kleuren. En wij maar proberen onze tanden zo wit mogelijk te houden. 't Is maar waar je van houdt...
We worden door de chief van het dorp ontvangen met thee en wat fruit. We hebben op aanraden van Moon wat cadeautjes gekocht: potloden, puntenslijpers en snoepgoed. Hij deelt het uit als dank voor de gastvrijheid, het snoepgoed gaat naar de kinderen. Wij voelen ons wat opgelaten om daarbij te staan als "weldoener" en vragen ons af of het verstandig is, maar leggen ons erbij neer. Dit is extra, ze hebben hier haast niets. Het leven is heel simpel en primitief, er is water dat door een buis wordt getransporteerd vanuit de waterval hogerop, er is geen electriciteit. De mensen leven van de opbrengst van het land, de verkoop van een varken, zelfgemaakte producten. We kopen een paar dingetjes. Onderhandelen is nog lastig, ze houden vrij star vast aan hun prijs die vrij hoog is. Even wat anders dan toen ik hier 18 jaar geleden was. Je kon toen een lagere prijs bedingen + een pen of een lippenstift. Maar ja, toen was er ook haast geen toerisme.

De volgende dag lopen we het stadje in. In het centrum komen we bij een tempel veel in het wit geklede mensen tegen. Het blijken Thai te zijn uit Bangkok. Ze komen elk jaar met een paar honderd mensen naar Myanmar met geschenken voor de tempels, pijen voor de monniken, geld, eten en dit keer ook...64 generatoren! Het wordt in lange rijen uitgestald in de tempel en bij elk pakket komt een monnik te ztten. Er tegenover nemen delegaties van de Thai plaats en worden de giften symbolisch aan de monniken overhandigd. Heel genereus, alleen de generatoren kosten al zo'n $ 850 per stuk. Hopelijk profiteert de lokale bevolking er ook van mee.
We bellen Moon om voor zondag nog een trekking te regelen buiten het hotel om. Maar de hoteleigenares heeft hem laten weten dat ze hem niet meer inschakelt als hij rechtstreeks klanten van het hotel benadert, dus dat feest gaat niet door. Dat wordt dus weer een duur uitstapje want ze weten wel van prijzen. Peter weet nog wel te bedingen dat de lunch die we meekrijgen niet in rekening wordt gebracht, maar van harte gaat het niet.

Zondagmorgen rijden we een uur richting Thaise grens. Die is hier maar een paar honderd kilometer vandaan. Onderweg proberen we ergens te pinnen. Er zijn verschillende ATM's maar ze werken geen van alle, geen stroom en de banken zijn dicht, dus de generatoren staan ook niet aan. Een controlepost wil een kopie van onze paspoorten, want ze willen wel weten waar we heen gaan en of we terugkomen. We lopen bijna 2 uur van 1300 naar 1500 meter en komen in het dorp van de Akha. Hetzelfde beeld als in eerdere dorpen, simpel leven van wat het land je geeft. Ook hier worden we ontvangen door een familie. Er hangt een poster van de vrouw des huizes in traditionele kleding die ze ook nu draagt. We kopen iets van haar en ja, dan wil ze best poseren. Ze ziet er heel mooi uit.
De omgeving waar we doorheen lopen, is prachtig. Vergezichten op het dal en de bergen in de verte, mooie rijstterrassen.
Brommertjes zijn voor deze bergvolken trouwens een uitkomst. Ze kunnen nu snel naar hun land of het dorp beneden waar ze vroeger soms uren over liepen. Ze kunnen zich de -vaak illegaal geiïmporteerde- Chinese brommers permitteren. Die kosten ruim 200 euro, de Thaise variant is meer dan 3x zo duur.

Maandagochtend zijn de banken weer open en Peter stapt achterop een brommer om te gaan pinnen. En ja hoor, dat lukt nu wel. We betalen het hotel en hebben het gevoel dat ons een poot wordt uitgedraaid. Er is te weinig concurrentie, want er zijn haast geen toeristen en daar wordt gebruik van gemaakt.
We gaan nog even langs een standing buddha en vertrekken dan, terug naar Heho Airport en van daaruit naar Nyaungshwe aan het Inle Lake. Dat is wel even een omschakeling. Het is hier druk en het wemelt van de westerse toeristen, hotels en eetgelegenheden.

Dinsdag huren we fietsen en maken een geweldige fietstocht langs het meer. We komen door dorpjes en -uiteraard- langs pagodes. Het is warm maar de fietsen zijn ok, met versnelling, het is goed te doen. In een van de dorpjes huren we een bootje om ons naar de overkant van het meer te.brengen. Onderweg zien we wat vissers die op een speciale manier roeien. Ze staan op één been achterop hun bootje en slaan hun andere been om een peddel heen die ze slingerend door het water bewegen. Evenwichtskunstenaars zijn het! We komen aan in een plaatsje dat deels op het land deels op palen in het water is gebouwd, verbonden door een lange brug.
We gaan ook nog Birmese wijn proeven, want er zijn hier wijngaarden. We zijn niet echt onder de indruk, maar wijnbouw staat hier nog in de kinderschoenen. We genieten van deze mooie dag!
Morgen gaan we een boottocht maken op het meer.

De volgende ochtend staat onze stuurman Kole om half 9 klaar om ons een dagje mee te nemen. Het is hier net Venetië, overal boten en bootjes die door elkaar heen krioelen om mensen en producten heen en weer te varen van en naar het meer. We moeten een kanaal door om bij het meer te komen. Aan het eind daarvan wacht ons een toeristenfuik. Vroeger werd hier gevist met een soort grote manden, wat je ook op allerlei plaatjes ziet. Nu worden ze alleen nog gebruikt om toeristen te vangen. Mannen staan als een acrobaat op één been en tillen met hun andere been die mand op. Grappig gezicht, maar alleen voor de toeristen en ze willen natuurlijk wel geld voor hun kunstje.
De vissers van nu zien we ook, die vissen met netten, maar we zien ze niet veel vangen. Een armoedig bestaan. We varen door dorpen op palen, alles gaat hier over water, ook als je naar je buren wilt. Het ziet er prachtig uit. We gaan helemaal naar het zuiden, naar het eind van het meer. Hier zijn haast geen toeristen meer. En we gaan natuurlijk langs een aantal shops, waaronder een van longnecks, waar de vrouwen ringen om hun nek dragen. Er zijn 2 vrouwen die gefotografeerd mogen worden, het voelt als een kermisattractie. De oudste vrouw heeft ringen om met een gewicht van 24 kg! Het lijkt op mishandeling.
Op de terugweg varen we door de floating gardens, een groot landbouwgebied op drijvende eilanden waar van alles verbouwd wordt, komkommer, tomaten, bloemkool, waterlelies. De eilanden deinen als je erop stapt en je krijgt natte voeten. Ze worden vastgezet met bamboestokken, maar als het hard waait, willen ze toch nog wel eens wegdrijven. Kun je op zoek naar je land.
We hebben weer een heerlijke dag gehad.

Donderdagochtend vroeg vertrekken we met de bus naar Bagan waar we nu zijn aangeland. De plek met de duizenden historische tempels. Dat gaan we morgen beleven.

De volgende keer dat we schrijven, zitten we alweer in Thailand en kunnen we hopelijk ook de foto's uploaden. Hier is dat niet te doen.

Veel liefs uit een mooi Myanmar van Peter en Vera