Van de Tasmanzee naar de Stille Oceaan

Maandag 12 januari vertrekken we uit Queenstown. We rijden ruim 40 km langs Lake Wakatipu, naar het zuiden, maar dat is nog maar de helft van de lengte van dat meer. De bergmeren zijn hier enorm groot. Zoals gebruikelijk stoppen we weer op allerlei plekjes om dingen van dichtbij te bekijken en te ervaren. Zoals bij de Wilderness scenic reserve. Dit is een stukje natuur waar de Bog Pine groeit, een soort dwergconiferen, waarvan sommige al honderden jaren oud zijn. Een prachtig landschap ook al omdat aan de horizon de majestueuze bergen van het Southland te zien zijn. We rijden de weg op naar de Milford Sound, omdat die volgens de Lonely Planet bijzonder mooi moet zijn. Het valt ons tegen, maar misschien zijn we ook al teveel verwend met al het moois dat we gezien hebben. Halverwege keren we om en rijden terug naar Manapouri. We vinden een plekje op een leuke kleine camping.

Overigens is dit een land van drie keer smeren. Eerst om te zorgen dat je huid niet te veel uitdroogt door de zon, dan een laag om je juist te beschermen tegen die zon en dan nog een laag om de muggen, heten hier Sandflies, van je af te houden. Dat lukt natuurlijk niet, ze weten altijd wel een plekje te vinden dat net niet is ingesmeerd, dus zitten we redelijk onder de jeukende bulten.

De komende twee dagen worden heel bijzonder. We hebben een cruise geboekt met overnachting op een boot, die door een van de fjorden, de Doubtful Sound vaart. De tocht begint met een toertje met een catamaran over Lake Manapouri. Deze levert ons na 3 kwartier af aan de andere kant van dat meer. Hier staat een bus klaar die ons in een half uurtje over een bergpas rijdt naar de Doubtful Sound en naar de Fjordland Navigator. Dit is de boot die ons door de fjord zal leiden. Even wat achtergrondinformatie. Tussen Lake Manapouri en de genoemde fjord ligt diep onder de grond in de bergen een hydro-krachtcentrale. Deze kon hier gebouwd worden omdat het water in Lake Manapouri 170 meter boven zeeniveau ligt. Door enorme geboorde kanalen stort het water naar beneden en drijft daar generatoren aan die electriciteit opleveren. Om deze enorme centrale te bouwen werd over de bergen een weg aangelegd om bouwmateriaal en apparatuur aan te voeren. Hier nu maakt de touroperator gebruik van om zijn klanten naar de fjord te krijgen.
We maken een onvergetelijke tocht door de fjord en zijn zijarmen. Aan alle zijden om ons heen rijzen de bergen omhoog. De een nog mooier en steiler dan de ander. Dan stopt de boot en worden eenpersoons-kajakken te water gelaten en peddelen we zelf door de fjord. Onbeschrijflijk dat gevoel in zo'n klein bootje te zitten met al die bergen om je heen. En daarna de zwembroek aan om een duik te nemen in het water. Geweldig, wel een beetje frisjes. Terug aan boord, een heerlijke kop warme soep. Daarna zetten we koers naar de Tasman zee. De fjord is meer dan 40 kilometer lang en het water is ruim 400 meter diep. Ondertussen is het stevig gaan waaien, dus we schommelen wat. Bij de ingang van de fjord, bij de zee leeft een kolonie zeehonden. De boot vaart tot op een paar meter van de rotsen, zodat we ze goed kunnen bekijken. Daarna terug de fjord in en gaan we voor anker in een zijarm. We krijgen een heerlijk en zeer uitgebreid diner geserveerd. Later op de avond nog een lezing met plaatjes, over het ontstaan van de fjorden en de flora en fauna. Nog later zien we de nacht over de fjord trekken. Het is bewolkt, dus geen sterren te zien.

De volgende ochtend staan we om half zeven alweer buiten. Het slapen was niet zo'n succes. We lagen met nog een stel in een kleine hut en Peter was zijn oordoppen vergeten. De zon is nog niet boven de bergen, het is schemerig en het water zo glad als een spiegel. Een plaatje!!!. Het anker wordt gelicht en we vervolgen onze tocht. Onderweg komen we nog een groep dolfijnen tegen. Op een gegeven moment, we liggen aan het eind van een zijarm van de fjord, is het volgens de kapitein tijd voor een moment van stilte en overpeinzing. Hij vraagt iedereen zich niet meer te verplaatsen, niet te praten en zelfs geen foto's te maken. Dan zet hij de motoren van de boot uit en zelfs alle generatoren zodat er opeens een diepe stilte heerst en we alleen de geluiden van de natuur horen, het zingen van vogels, het ruisen van de wind. Zo blijft het wel tien minuten stil. Iedereen houdt zich aan het verzoek. Heel intens en heel indrukwekkend.

Rond het middaguur zijn we weer terug in Manapouri, waar onze camper geduldig heeft staan wachten. We kijken terug op een "once in a lifetime" ervaring. Fenomenaal.

Woensdagmiddag rijden we over de Southern Scenic Route naar Invercargill, een grote stad in het zuiden van NZ. We kiezen voor een camping in het centrum van de stad, met het idee, de stad nog te verkennen. Maar we hebben beiden geen puf meer. Dus zakken we onderuit en genieten in gedachten nog na van onze boottocht.
De volgende dag, do. 15 januari, vervolgen we onze weg via de Southern Scenic Route die langs de kust helemaal tot Dunedin (300 km verder) voert. Onderweg komen we weer een juweeltje tegen. Een oude lignite mijn (soort steenkool) is omgevormd tot een prachtig park met meer en café/restaurant. Prachtig plekje voor een "long black"= kopje koffie.

We stoppen voor een overnachting in Curio Bay. We hebben gehoord dat hier een pinquin kolonie zit. Ze komen 's avonds aan land om uit te rusten van een dagje vissen. Het is de Yellow Eyed pinguin, een beestje van 70 cm. Een DOC-ranger (boswachter) heeft een stuk van de rotsen afgezet, zodat we op enige afstand van de beestjes blijven. Het is even wachten, anderhalf uur, maar dan komt een pinquin zo dicht bij ons aan land dat we (een man of dertig) hem uitgebreid kunnen bekijken en natuurlijk fotograferen. Het is een hilarisch maar ook aandoenlijk gezicht het beestje parmantig te zien lopen en huppelen over de rotsen en zich totaal niets aantrekken van die mensdieren die hem aan staan te gapen. Nooit geweten trouwens dat ze zulke dikke poten hebben. Bij het nest aangekomen, waar zijn/haar partner met jongen op hem/haar wacht wordt er over en weer luid gekwetterd. Genieten!!

Was het zien van de pinguins een geweldig succes, dat gold zeker niet voor de camping. Leuke plaatsen vlak bij het strand, maar het sanitair was nog minder dan dat van een Poolse camping in de negentiger jaren van de vorige eeuw.

Afijn dan de volgende morgen maar zonder douche en scheerbeurt, we schrijven inmiddels vrijdag 16 januari, weer verder langs die zelfde Scenic Route, die zijn naam eer aan doet. We nemen een stukje off road om bij het zuidelijkste puntje van het Zuidereiland te komen. Even op de foto natuurlijk. Er staat hier altijd zoveel wind vanuit Antartica, dat de bomen gewoon scheef groeien. We rijden langs prachtige baaien, met goudgeel strand of woeste rotspartijen dan weer door regenbossen en heuveltje op en af door uitgestrekte weidegebieden met koeien en schapen. Ondertussen zetten we nog een zeeleeuw die ligt te luieren op de gevoelige plaat en kuieren een eind over het strand en naar een prachtig spiegelend meer.
's Avonds komen we aan in Dunedin, een grote plaats met 121000 inwoners.

Zaterdagmorgen verkennen we de stad. Opnieuw hebben we een dag met stralend weer. We lopen over een boerenmarkt, kopen een zak heerlijke kersen en dwalen door het prachtige oude treinstation van die stad. 's Middags rijden we naar het uiteinde van het schiereiland bij Dunedin. Hier zit een kolonie Albatrossen, een soort meeuwen met een vleugelspanwijdte van wel drie meter. Die willen we wel eens van dichtbij bekijken. We moeten echter 45 dollar per persoon betalen om onder begeleiding de kolonie (die uit 5 vogels blijkt te bestaan) te kunnen bekijken. Dat wordt 'm dus niet.

Vandaag, zondag 18 jan. gaan we een toertje met de trein doen. Het is een oude spoorlijn die vanuit Dunedin naar Pukerangi gaat en daarbij door en over bergen en ravijnen gaat. Zijn heel benieuwd, maar dat staat dan in ons laatste verslag, want over een dag of tien zit het er weer op en vliegen we vanuit Christchurch weer naar huis

Dus lieve mensen we hopen dat het met jullie allemaal goed gaat, we vermaken ons nog steeds uitstekend.
Groetjes en een knuf.