Haere Mai (Welkom) in Maori-land

Kia Ora (hallo) lieve mensen,
We zijn alweer ruim 3 weken in Nieuw-Zeeland, de tijd vliegt voorbij. We zitten nu (21 december) op een leuke kleine camping met -gratis!- wifi en hebben een rustdag ingelast. Tijd voor een verslag.

Eerst maar even terug naar ons verhaal. Op 15 december verlaten we Lake Taupo met opklarend weer. We gaan op weg naar Rotorua, een stad bekend om zijn geothermische activiteit. We nemen een kijkje bij Huku Falls, maar ja, als je de Iguazu watervallen hebt gezien, vind je iedere andere waterval maar een stroompje... We maken wel een uitgebreide stop bij Orakei Korako, een thermisch gebied aan de Waikato rivier. Op het bootje dat je ernaar toe brengt, komt de zwavellucht je al tegemoet. Een wandelpad leidt je over kleurrijke zwavelterrassen, er is overal stoom en geborrel, er zijn hete modderpoelen en een grot met onderin de "pool of mirror", die volgens de legende gebruikt werd door Maori-vrouwen om zich mooi te maken voor speciale rituelen. Interessant en heeel rustig.

We gaan door naar Rotorua, de thermische stad met geisers en hot springs met als bijnaam 'Sulphur City'. Dat klopt, de hele stad stinkt naar zwavel. Het is heel toeristisch, een aaneenschakeling van motels, kroegen, winkels en restaurants. We kunnen bij een backpackers hotel op de parkeerplaats staan, maar dat ziet er niet uit, dus we besluiten een camping buiten de stad te zoeken en vinden er een vlakbij het meer.
De volgende dag willen we in ieder geval naar de grote geiser Pohutu, die tot 30 meter hoogte kan spuiten. De toerbussen gaan naar Te Puia, het gebied waar de geiser op ligt, maar wij kiezen voor Whakarewarewa thermal village, een dorpje dat daar tegenaan ligt met Maori bevolking die daar nog leeft volgens de oude tradities. Het is natuurlijk vercommercialiseerd, maar er wordt veel verteld over de Maori cultuur tijdens rondleidingen en er is een leuke show met liederen en dansen. En we willen natuurlijk die grote geiser zien. Het blijkt dat je daar wel veel geduld voor moet hebben. Als de 'Prince of Wales', de geiser die ernaast ligt, tot leven komt, is dat een teken dat ook Pohutu het gaat doen. Dat daar 5 kwartier tussen zit, werd er niet bij verteld! Maar.....het is de moeite waard. Vera doet in die tussentijd een poging een Tui (een zwart/blauwe vogel die de meest eigenaardige geluiden voortbrengt) te fotograferen, maar ze zijn te beweeglijk en gaan bovendien altijd aan de achterkant van een tak zitten.

We rijden verder naar de oostkust. Langs de weg staat de brem uitbundig in bloei, een prachtig gezicht. Bij een van de vele meren die we passeren willen we stoppen om een wandeling te maken. Er is een strandje en een camping. We besluiten te blijven en van het mooie weer te genieten. De weersverwachting is slecht, we zien ook een halo om de zon, aankondiging van ander weer.

Helaas, de weersverwachting komt uit: het giet! Het is egaal grijs, dat voorspelt weinig goeds. We gaan door naar het oosten, richting Whakatane. Nee, dat spreek je niet uit zoals je denkt, maar als 'Fakketaanie'. En dan naar de oostkust die prachtig moet zijn (bij mooi weer!). We maken een stop in Opotiki voor boodschappen en i-site. Er zijn langs de oostkust veel Freedom campings, simpele campings waar je voor weinig geld kunt kamperen, maar je hebt wel een vergunning nodig. De VVV-man is heel hulpvaardig, legt uit hoe het werkt en geeft ook alternatieven. Hij checkt ook de weersverwachting: morgen iets beter, vrijdag en zaterdag mooi. Daarna weer prut. Hoe verder naar het oosten, hoe beter het eruit ziet dus we blijven bij ons plan de oostkust af te rijden. Dit is meer Maori gebied, kleine dorpen, soms wat armoedig. De Maori behoren toch nog steeds tot de lagere welstandsklasse. Maar elk dorp heeft wel een marae, een gemeenschapshuis waar ze samenkomen als er iets bijzonders is. Zo'n marae ziet er meestal mooi en goed verzorgd uit, met mooi houtsnijwerk. Beter dan de meeste mensen hier, ze zien er armoedig uit en we zien er vrij veel op blote voeten......

Het is donderdag de 18e. We hebben inmiddels de 2000 km volgemaakt. De regen heeft plaats gemaakt voor mist, maar het is droog. Gelukkig klaart het in de loop van de dag op. We rijden langs de kust van de Bay of Plenty naar het oosten. Het is heel stil op de weg, van vakantiedrukte is nog niets te merken. Ook hier staat het vol met Pohutukawa's, de NZ Christmas tree, maar ook hier staan ze nog lang niet allemaal in bloei. Te Araroa heeft grootste ter wereld, niet mooi, wel indrukwekkend. Het is helaas nog te mistig voor mooie vergezichten, maar het wordt steeds beter want de mist trekt op. We willen naar een freedom camping in de buurt van de meest oostelijk gelegen vuurtoren ter wereld. Je kunt daar dan als eerste de zon op zien komen, om 5:39 uur!!. De plek bevalt ons niet, er is helemaal niemand en je staat er vol op de wind. We rijden wel door naar de vuurtoren. Daar ben je niet zomaar, je moet eerst 700 treden op (blijken er 750 te zijn!) en dan nog sta je niet op het meest oostelijke puntje. Maar het uitzicht is wel heel mooi.
Peter heeft vakantie en wil dus een sigaret! We zien ze nergens maar de supermarkt heeft ze wel, onzichtbaar in een kast. Ontmoedigingsbeleid? Het lijkt er wel op, een pakje sigaretten kost hier maar liefst 17 dollar (12 euro!).

De volgende dag is een mooie, zonnige dag. We rijden nu langs de oostkust met prachtige vergezichten op kust en binnenland. We zien veel houtwagens. Er is veel bosbouw in NZ, maar tegenwoordig beter gereguleerd, waar gekapt wordt, wordt ook weer nieuw geplant. We passeren een aantal minidorpjes, verder zie je haast geen huizen. Behalve het fraaie landschap zijn er verder niet zoveel bezienswaardigheden. Er is een oude vervallen pier vol met waarschuwingen dat betreden op eigen risico is. Vroeger was hier een haven, maar dat is al lang niet rendabel meer.
We overnachten op een DOC camping, aan strand en baai. DOC is Department of Conservation, een organisatie die natuurparken en simpele campings beheert. Deze camping is heel basic, er is geen enkele voorziening. Er staan een paar onbemande tenten/caravans en één bewoonde. We maken kennis met Jim en Pauline, zij komen hier al jaren en staan steeds op dezelfde plek. Pauline treedt op als beheerder en int het verschuldigde kampeerbedrag: 12 dollar=8 euro. We zijn vroeg en nemen nog even een duik in de oceaan, stuk minder koud dan we dachten, prettig!

De volgende ochtend staan we vroeg op, want we willen de zonsopgang over de baai zien. Het is prachtig! We zakken verder af naar het zuiden. Het weer is nog goed, beetje benauwd. Het is wat drukker op de weg, meer caravans, wel ouwetjes. We bekijken een 700 meter lange gerestaureerde pier, waar schepen tot de 60er jaren van de vorige eeuw geladen en gelost werden. De Free campings langs het strand bij Gisborne staan overvol! Echt hutje-mutje tegen elkaar aan. Mag dan goedkoop zijn, maar het ziet er niet geriefelijk uit en ook nog vlak langs de weg. We gaan wat meer het binnenland in naar Morere Hot Springs. Lekker in een badje van rond de 40 graden!
Van daaruit rijden we weer naar Wairoa, aan de kust. We belanden op een prima verzorgde, brandschone camping. De eigenares doet ieder jaar aan uitbundige kerstversiering van de camping. Iedere avond gaan alle lampjes aan en mag ook de buurt komen kijken. Het is echt een attractie, we zien hele families met kindertjes in pijama die nog even naar de verlichting komen kijken. Heel grappig!

En daar zijn we dus nu. We maken vandaag een wandeling langs de rivier en door het plaatsje. Het is heel warm en zonnig en kennelijk zit iedereen binnen. Wij vinden het heerlijk!

Tot zover weer onze belevenissen. De wifi werkt niet optimaal hier, dus misschien komen de foto's later als we een betere verbinding hebben.
Liefs van Vera en Peter